Προειδοποίηση εκκένωσης από τον στρατό του Ισραήλ.

Ο ισραηλινός στρατός επιτέθηκε και κατέλαβε το χωριό της Κούζα, ανατολικά του Khan Younis στη νότια Γάζα, την εβδομάδα από τις 21 Ιουλίου. Δεν είναι ξεκάθαρο πόσοι Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ή τραυματισθεί, καθώς για πολλές μέρες στα ασθενοφόρα είχε εμποδιστεί η είσοδος στο χωριό και τα πτώματα βρίσκονταν στους δρόμους ή κάτω από χαλάσματα σπιτιών.

Ο φοιτητής Mahmoud Ismail επέζησε της επίθεσης και δημοσίευσε στο Twitter [en] την εμπειρία του. Τώρα δημιούργησε και έναν πληρέστερο λογαριασμό στο Facebook.

Περίπου 1.100 άνθρωποι [en] έχουν σκοτωθεί στη Γάζα και χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν από τότε που το Ισραήλ ξεκίνησε μια επιχείρηση εκεί, πριν περίπου τρεις εβδομάδες. Καθώς ο αριθμός των θανάτων αυξάνεται, ο στρατός του Ισραήλ προειδοποιεί τους κατοίκους της Γάζας που ζουν στις στοχοθετημένες περιοχές να φύγουν, αλλά οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν πού να πάνε. Η στενή παράκτια λωρίδα μήκους 40 χιλιομέτρων περιβάλλεται από φράκτες και τσιμεντένιο τείχος στην περιοχή των νότιων και ανατολικών συνόρων με το Ισραήλ και των δυτικών συνόρων με την Αίγυπτο.

Στις 20 Ιουλίου, ο ισραηλινός στρατός κάλεσε τους περισσότερους κατοίκους της Κούζα και τους έστειλε γραπτά μηνύματα, συμβουλεύοντάς τους να εγκαταλείψουν το χωριό. Διέκοψαν, ακόμα, τον τηλεοπτικό σταθμό Al Aqsa, για να προβάλλουν μια προειδοποίηση για εκκένωση.

Από τους 10.000 κατοίκους της Κούζα έφυγαν περίπου 7.000. Ο Ismail εξήγησε γιατί κάποιοι άνθρωποι έμειναν:

كنّا ثلاثة آلاف شخص قرّر كل واحد فينا، وبشكل فردي، تجاهل كل التهديدات وأوامر الإخلاء والبقاء في بيوتنا. ليس في ذلك أي بطولة. كل ما في الأمر أن فينا من كان يمكن أن يصاب بانهيار عصبيّ لو نام في غير سريره، وآخر كان أكثر كسلاً ممّا تتطلبه عملية الإخلاء. وآخرين، مثلي، لم يرون في اسوأ خيالاتهم السيناريو الذي كان يترصّدهم بعد ساعات قليلة.

Υπήρχαν 3.000 από εμάς που, ο καθένας με δική του απόφαση, αγνοήσαμε όλες τις απειλές και τις εντολές εκκένωσης και μείναμε στα σπίτια μας. Δεν πρόκειται για ηρωισμό· κάποιοι από εμάς θα υπέφεραν από νευρικό κλονισμό αν έπρεπε να φύγουν και κάποιοι άλλοι απλώς δεν είχαν τις δυνάμεις που απαιτούνταν για να το κάνουν. Άλλοι, όπως εγώ, δεν θα μπορούσαν ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους να φανταστούν το σκηνικό που θα εκτυλισσόταν μερικές ώρες μετά. 

Η Κούζα βρίσκεται κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ. Το 2009 δέχτηκε βαριά επίθεση [en] από τις ισραηλινές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της Επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας, ενώ αργότερα η Goldstone Report μετέδωσε ότι ελεύθεροι σκοπευτές του Ισραήλ πυροβόλησαν πολίτες και ασθενοφόρα εμποδίστηκαν από το να πάρουν μακριά τους τραυματίες.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας επίθεσης, ο ισραηλινός στρατός για άλλη μια φορά εμπόδισε [en] τα ασθενοφόρα να μπουν στο χωριό και σημάδεψε με όπλα πολίτες, σύμφωνα με τον ΜΚΟ της Γάζας “Κέντρο Παλαιστινίων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα”(Palestinian Centre for Human Rights). Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι ο στρατός χρησιμοποίησε Παλαιστίνιους σαν ανθρώπινες ασπίδες [en].

Ο Ismail περιέγραψε τι συνέβη όταν ξεκίνησε η επίθεση:

الغارة الأولى قطعت الطريق التي توصل خزاعة بخانيونس. الثانية ضربت محولات الكهرباء. الثالثة أبراج شركة المحمول. الرابعة خطوط الهاتف الأرضي. نحن وحدنا وليل خزاعة حالك والقصف لا يتوقف. الطيران يعضّ كل شيء. زجاج الشبابيك يتساقط. الشظايا تغزّ بيتك وكل ما هو حولك. تحتمي في مكان تعتقد أنه أقل خطورة وتأخذ وضعيّة تعتقد أنها ستحميك. تحصي الغارات والاحتمالات: هل هذا الصوت لصاروخ في طريقه لنا؟ هل هذه القذيفة في البيت؟ لماذا لم تنفجر؟ هل استهدفت بيت فلان؟ المسجد الفلاني؟ هذه غارة إف 16، هذا قصف مدفعي. ليلة كاملة تحاول أن تحافظ فيها على عقلك وتمالك ما تبقى من أعصابك.

في الصباح قالوا اخرجوا. الصليب الأحمر على مدخل البلدة سيؤمن خروجكم، اخرجوا، الجيش لا يريد إلحاق الأذية بكم، العملية تستهدف بيوتكم وشوارعكم وأراضيكم وكل نواحي حياتكم، لكن حياتكم ليست هدفًا. خرجنا مع الثلاثة آلاف. مشينا في حشدٍ مهيب كما مشى سكان الشجاعيّة قبل أيام وكما مشى أجدادنا قبل 66 عامًا. نمشي، وعيوننا تفحص داهشة حجم الدمار الذي يمكن لقصف ليلة واحدة أن يتسبب به، نمشي كأننا نودّع كل ما تبقى. لكن هذا كلّه لا يهمّ، تجمّد مشاعرك وتركّز على قدميك. تصل إلى حيث قالوا. تجد رصًا من الدبابات ولا شيء آخر. لا تكاد تشعر بالفخ قبل أن يدوّي الرصاص في كل مكان.

ثم ماذا؟ ثم ضربٌ وصراخ ولغوٌ وجدل.

Η πρώτη επίθεση έγινε στο δρόμο για το Khan Younis, αποκόβοντας έτσι την Κούζα. Η δεύτερη χτύπησε τους μετασχηματιστές ισχύος. Η τρίτη, τους πύργους κινητής τηλεφωνίας. Η τέταρτη, τις γραμμές σταθερού τηλεφώνου. Ήμαστε μόνοι μας και η νύχτα στην Κούζα ήταν κατάμαυρη, και ο βομβαρδισμός δεν σταματούσε. Τα αεροπλάνα χτυπούσαν παντού. Το γυαλί έπεφτε από τα παράθυρα, θραύσματα πετούσαν μέσα στο σπίτι και γύρω μας. Βρήκαμε καταφύγιο σε ένα μέρος που θεωρούσαμε ότι ήταν λιγότερο επικίνδυνο, μένοντας σε μια θέση που πιστεύαμε ότι θα μας προστάτευε. Μετρούσαμε τις επιθέσεις και υπολογίζαμε τις πιθανότητες: αυτός ήταν ο ήχος ενός πυραύλου προς το μέρος μας; Είναι οβίδα αυτό σε αυτό το σπίτι; Γιατί δεν έχει εκραγεί; Στοχεύουν το σπίτι του τάδε; Το τάδε τζαμί; Πρόκειται για μια επίθεση με F16, είναι βομβαρδισμός πυροβολικού. Όλη η νύχτα πέρασε προσπαθώντας να κρατηθούμε στα λογικά μας και σε ό,τι απέμεινε από τα νεύρα μας.

Το πρωί μας είπαν να βγούμε έξω, ότι ο Ερυθρός Σταυρός στην είσοδο του χωριού θα εξασφάλιζε την έξοδό μας από εκεί. ‘Βγείτε έξω, ο στρατός δεν θέλει να σας βλάψει· η επιχείρηση έχει στόχο τα σπίτια σας και τους δρόμους και τη γη και κάθε πτυχή της ζωής σας, αλλά οι ζωές σας οι ίδιες δεν αποτελούν στόχο’. Τρεις χιλιάδες από εμάς βγήκαμε έξω. Περπατούσαμε σε πλήθος, μαζικά, όπως στην πόλη Shuja’iya [en] μερικές μέρες πριν, όπως περπάτησαν οι πρόγονοί μας πριν 66 χρόνια. Καθώς περπατούσαμε, με έκπληξη είδαμε το μέγεθος της καταστροφής που προκλήθηκε σε μια μόνο νύχτα. Περπατούσαμε σαν να αποχαιρετάμε ό,τι είχε απομείνει. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία· έπρεπε να κάνεις πέτρα την καρδιά σου και να επικεντρωθείς στα πόδια σου.

Φτάσαμε στο σημείο όπου μας είχαν πει να πάμε και βρήκαμε μια σειρά από τανκς και τίποτα άλλο. Καταλάβαμε ότι πρόκειται για παγίδα, όταν πυροβολισμοί άρχισαν να ακούγονται από παντού.

Μετά τι; Άνθρωποι χτυπήθηκαν, ακούγονταν ουρλιαχτά, το απόλυτο χάος.

Ο Ismail, η μητέρα του και ο αδερφός του βρήκαν καταφύγιο σε ένα κοντινό σπίτι:

كنّا ثلاثة آلاف، صرنا خمسون شخصًا. تجمّعنا في بيتٍ واحد. نصفنا ليس من أهل البيت لكن هذا أيضًا لا يهمّ. توزعنا بين ثلاث غرف كي لا نموت معًا إن حانت اللحظة. (نعم، يراوغ الانسان عقله في لحظات كهذه ويقنعه أن حائطًا قديمًا يفصل بين غرفتين يمكن أن يحدّ من الخسائر التي سيتسبب بها صاروخ أطول من أطولنا وأثقل منّا مجتمعين).

في الغرفة معي كان عجوزان يهيّجان أزمتي النفسية: أحدهما بمفاضلته بين الحروب التي عاصرها في حياته والآخر بإلحاحه المستمر على شربة ماء قبل آذان الصيام متناسيًا للمرة الألف أن قطرة ماء واحدة لم تتبقى في البيت بعد استهداف الجيش لخزّانات المياه. الأطفال يمارسون دورهم الطبيعي في الحياة: البكاء خوفًا، البكاء مللاً، البكاء عطشًا. المهم أن يبكوا. الآخرين، وأنا منهم، نستمع إلى نثار حديث العجوزين بصمت وملل ونطالع الشبّاك والساعة في انتظار الصباح. (ثمّة، على ما يبدو، خرافة لا أدري مصدرها تقول أن احتمالات الموت تتضاءل وأن القصف تقل وتيرته مع أول خيط للضوء. لكنها، كما كل الخرافات، غير ملزمة بتوقعاتك منها وباسقاطاتك عليها).

Ήμαστε 3.000, τώρα μείναμε 50. Μαζευτήκαμε σε ένα σπίτι. Οι μισοί από μας δεν ήταν μέλη της οικογένειας του σπιτιού, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Μοιραστήκαμε σε τρία δωμάτια, ώστε να μην πεθάνουμε όλοι μαζί όταν έρθει η ώρα. (Ναι, οι άνθρωποι χάνουν τα λογικά τους εκείνες τις στιγμές και πείθουν τους εαυτούς τους ότι ο παλιός τοίχος που χωρίζει δυο δωμάτια θα μπορούσε να περιορίσει αυτές τις απώλειες που προκαλούνται από έναν πύραυλο, ψηλότερο από οποιονδήποτε άλλο και βαρύτερο από οποιονδήποτε άλλο, όλους μαζί).

Στο δωμάτιο μας βρίσκονταν δυο μεγαλύτεροι άνδρες που με έκαναν να ανησυχώ περισσότερο, ο ένας επειδή σύγκρινε την κατάσταση με άλλους πολέμους που είχε ζήσει και ο άλλος με την επιμονή του να πίνει νερό πριν την προσευχή, αγνοώντας το γεγονός ότι δεν είχε μείνει σχεδόν καθόλου νερό στο σπίτι, αφού ο στρατός είχε χτυπήσει τις δεξαμενές νερού. Τα παιδιά έπαιζαν το φυσικό τους ρόλο: έκλαιγαν από φόβο, έκλαιγαν από βαρεμάρα, έκλαιγαν από δίψα. Το βασικό είναι ότι έκλαιγαν. Άλλοι, συμπεριλαμβανομένου εμού, ακούγαμε τις φλυαρίες των μεγάλων ανδρών στη σιωπή και στη βαρεμάρα και κοιτούσαμε έξω από το παράθυρο και το ρολόι, περιμένοντας το πρωί. (Φαίνεται ότι υπάρχει ένας μύθος, του οποίου την προέλευση δεν γνωρίζω, που λέει ότι με το πρώτο φως της ημέρας μειώνεται η πιθανότητα του θανάτου και αυξάνονται οι βομβαρδισμοί. Άλλα, όπως συμβαίνει με όλους τους μύθους, οι προσδοκίες δεν αρκούν).

Ο Ismail διηγήθηκε ότι αναγκάστηκε να παρακολουθεί για αρκετές ώρες έναν 20χρονο άνδρα να πεθαίνει, καθώς κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει. Δυο ξαδέρφια του πέθαναν, ο ένας προσπαθώντας να βοηθήσει τον άλλο.

طلع الضوء وسقط الصاروخ الأول على درج البيت. اسوأ من صوت الإنفجار؟ صمت ما بعد الانفجار. أو ما تخونك أذنيك به فتظنه صمتًا. تشظّى كل شيء. اللون الرمادي هو كل ما تراه. لحظات ليعود لك سمعك وينقشع الغبار. الخوف يتحوّل إلى جثث واللون الأحمر يفضّ الرمادي. أمّك وأخوك؟ لا زالوا أحياء. تعود لقدميك، بعد ستة عشر ساعة خمول، وظيفتهما الأولى: الركض. تبتعد عن المكان، يسقط الصاروخ الثاني. تصفّر شظاياه في أذنيك، تتأكد أنك بخير. تهرب إلى بيتك، دقائق ويقصف بيتك. تهرب مجددًا. الكثير من الناس تتحرّك في الكثير من الاتجاهات. ترسم المروحيّة في السماء لك بطلقاتها طريق المنفذ الوحيد. تركض إليه. تركض كأن حياتك تعتمد على ذلك، لأن حياتك بالفعل تعتمد على ذلك. تركض فوق الذين سقطوا، تركض بجانب الجثث، عينٌ على الدمار والطريق المفخّخة بالحفر وعين على عائلتك التي تذوب في السيل الجاري.

Το φως φάνηκε και ο πρώτος πύραυλος προσγειώθηκε στα σκαλιά του σπιτιού. Τι είναι χειρότερο από τον ήχο μιας έκρηξης; Η σιωπή της έκρηξης. Ή ό,τι εξαπατά τα αυτιά και νομίζεις ότι υπάρχει σιωπή. Τα πάντα συνθλίβονται. Το μόνο που μπορείς να δεις είναι ένα γκρι. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να επιστρέψει η ακοή σου και για να κατακαθίσει η σκόνη. Ο φόβος μετατρέπεται σε πτώματα και το γκρι ‘σπάει’ από το κόκκινο. Η μητέρα σου κι ο αδερφός σου; Είναι ζωντανοί. Σηκώνεσαι στα πόδια σου, που είναι αδρανή για 16 ώρες, και το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να τρέξεις. Φεύγεις από το μέρος ακριβώς πριν σκάσει ο δεύτερος πύραυλος. Τα θραύσματα σφυρίζουν πάνω από τα αυτιά σου και τσεκάρεις αν είσαι καλά. Δραπετεύεις για το σπίτι σου και λίγα λεπτά μετά το σπίτι σου βομβαρδίζεται. Δραπετεύεις ξανά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τρέχουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Με τη βολή του, το ελικόπτερο στον ουρανό διαγράφει την μόνη διαδρομή διαφυγής. Τρέχεις προς αυτή. Τρέχεις σαν να εξαρτάται η ζωή σου από αυτή. Τρέχεις πάνω από αυτούς που έχουν ήδη πέσει, τρέχεις δίπλα σε πτώματα, κοιτώντας την καταστροφή και τους βομβαρδισμένους δρόμους γεμάτους τρύπες, κοιτώντας επίσης την οικογένειά σου που διασκορπίζεται στην κίνηση των ανθρώπων. 

Ο Ismail δεν ήξερε ακριβώς τι είχε συμβεί στους άλλους ανθρώπους του σπιτιού όπου είχε καταφύγει — ήξερε μόνο ότι τα παπούτσια του είχαν γίνει μούσκεμα από το αίμα τους. Αφού έτρεξε μακριά από αυτό το σπίτι, αυτός και η οικογένειά του κατάφεραν να φτάσουν στο σπίτι τους, το οποίο πριν από λίγα λεπτά είχαν χτυπήσει τρεις πύραυλοι. Ο ίδιος τραυματίστηκε ελαφρά.

Αυτός, η μητέρα του και ο αδερφός του μετά προσπάθησαν να φύγουν από το χωριό. Ελικόπτερα έριχναν βολές στους ανθρώπους, και στο δρόμο δίπλα στο σπίτι τους είδε τα πτώματα του θείου του και του ξαδέρφου του. Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές στόχευαν τα πόδια των ανθρώπων, προκειμένου να τους εμποδίσουν να φύγουν. 

خرجت وعائلتي والكثير من العائلات من خزاعة. كيف؟ حالفنا الحظ. لماذا؟ لا أملك أدنى فكرة. الأهم أن ثمة من بقيوا هناك، وأن الجثث لا زالت حتى هذه اللحظة في الشوارع وتحت الأنقاض. كم عددهم؟ قد يكون 20، 50، 100.. لا أحد يعرف بشكل أكيد، وهذا هو الأمر الوحيد الأكيد. الصور الوحيدة التي خرجت من خزاعة حتى اللحظة كانت مقتضبة ومصدرها الجيش الإسرائيلي وتظهر مشاهد دمار تحشي الصدر بالحقد وتدمي القلب وتنبئ بأن الأيام الهادئة لهذه القرية الوادعة ولأهلها الطيّبين لن تعود عمّا قريب.. وربما للأبد.

Η οικογένειά μου κι εγώ και άλλες οικογένειες καταφέραμε να φύγουμε από την Κούζα. Πώς; Ήμασταν τυχεροί. Γιατί; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα πτώματα αυτών που έμειναν βρίσκονται ακόμα στους δρόμους και κάτω από χαλάσματα. Πόσα ήταν; Ίσως 20, 50, 100; Κανείς δεν είναι βέβαιος. Οι λίγες εικόνες που φτάνουν από την Κούζα μέχρι στιγμής είναι από τον ισραηλινό στρατό, και δείχνουν σπαρακτικές σκηνές της καταστροφής που γεμίζουν την καρδιά σου με μίσος και σε κάνουν να σκεφτείς ότι η ηρεμία αυτού του χωριού και των κατοίκων του δεν θα επιστρέψουν σύντομα — ή ίσως ποτέ.