Προσοχή! Baby on Board: Συνέντευξη Με Οικογένεια Blogger Ταξιδιωτών

Συνέντευξη με την Οικογένεια Χωρίς Σύνορα: Η Anna και ο Thomas Alboth, είναι γονείς, ταξιδιώτες και bloggers οι οποίοι ταξίδεψαν γύρω από την Μαύρη Θάλασσα και γύρω από την Κεντρική Αμερική μαζί με τις δυο τους μικρές κόρες.

 

Το 2010, ένα νεαρό ζευγάρι από το Βερολίνο – η Anna, μία Πολωνέζα δημοσιογράφος, και ο Thomas, ένας Γερμανός φωτογράφος – αποφάσισαν να ζήσουν το όνειρό τους στην άκρη του κόσμου – και αποφάσισαν να το κάνουν με το 6-μηνών κόρη τους Hanna πάνω στο πλοίο. Με ένα πλήρως γεμάτο Renault Espace, έκαναν -σε διάρκεια μισού χρόνου- οδικό ταξίδι γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα, από τον Καύκασο μέχρι την Κασπία Θάλασσα. Η ιδέα λειτούργησε τόσο καλά κι έτσι ώστε το 2012, ήδη με το δεύτερο κόρη τους Mila, ταξίδεψαν στην Κεντρική Αμερική από το Μεξικό μέχρι τη Γουατεμάλα, το Μπελίζ και την Ονδούρα. Από το πρώτο τους ταξίδι αποφάσισαν να μοιράζονται τις ασυνήθιστες εμπειρίες τους μέσω του blog τους, The Family Without Borders [en; Facebook]. Tο ενδιαφέρον κατέληξε να είναι τόσο σπουδαίο όπου το 2011 το blog ονομάστηκε από την Πολωνέζικη έκδοση του National Geographic ως το Καλύτερο Ταξιδιωτικό Blog.

Global Voices (GV): Ας φανταστούμε 25 χρόνια μπροστά. Οι κόρες σας έχουν τα δικά τους παιδιά και θέλουν να πάνε ταξίδι με τα μωρά τους. Ποια είναι η αντίδρασή σας;

Mexico (yukatan), Holbox Island. Picture used with the permission of Thomas Alboth. Copyright: Thomas Alboth

Μεξικό (Γιουκατάν), Νήσος Χόλμποξ. Φωτογραφία © Thomas Alboth, χρήση με άδεια.

Anna (A): Ελπίζω να γίνει έτσι. Πρόσφατα, είχαμε κάποιες συζητήσεις σχετικά με τους γονείς, τα παιδιά και τα εγγόνια και πώς όλα μπορούν να αλλάξουν. Φοβόμαστε λίγο πως ίσως επιλέξουν έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής από τον αυτόν που διαλέξαμε εμείς και αυτό θα είναι πολύ δύσκολο να το δεχθούμε αν αρχίσουν να λένε πράγματα όπως, “θέλω να πάω σε ξενοδοχείο.” Αλλά από την άλλη μεριά, όσο περισσότερο μεγαλώνουν τόσο περισσότερο νιώθω πως φοβάμαι μήπως και τυχόν τους συμβεί κάτι και γενικά όλα αυτά τα πράγματα που σκέφτεται μια μητέρα.

Thomas (T): Θα το ήθελα. Αλλά δεν είμαι, επίσης, τόσο σίγουρος αν θα ήθελα αυτόν τον τρόπο ζωής, έχω φίλους που μεγάλωσαν σε ένα διαμέρισμα μιας γειτονιάς και στη συνέχεια μετατράπηκαν σε κάτι τελείως αντίθετο. Είμαι επίσης πολύ ευτυχής που είμαι εντελώς διαφορετικός από τους γονείς μου. Έτσι, ίσως μια μέρα μπορεί μείνουν σε ένα ξενοδοχείο, να έχουν ωραίες βαλίτσες και όλα καλά.

GV: Λάβατε από το National Geographic τον τίτλο για το Καλύτερο Ταξιδιωτικό Blog του 2011. Γιατί πιστεύετε ότι το blog σας είχε τόσο μεγάλη επιτυχία;

A: Νομίζω ότι ήταν δύο οι λόγοι. Πρώτον, εμείς δεν το σχεδιάσαμε για να γίνει κάτι τόσο μεγάλο, εμείς απλά κάναμε ότι μας άρεσε, και πιστεύω πως τέτοιου είδους πράγματα παίρνουν πάντα μεγαλύτερη μορφή όταν απλά κάνεις αυτό που αγαπάς. Έχουμε γνωρίσει όλους αυτούς τους ταξιδιωτικούς bloggers οι οποίοι είχαν επιχειρηματικά σχέδια, αλλά εμείς ουσιαστικά γράφαμε για τους παππούδες και γιαγιάδες μας, έτσι ώστε να μπορούν να δουν την Hanna ασφαλή και χαμογελαστή. Αυτή ήταν η αρχή. Μετά από λίγο αρχίσαμε να ελέγχουμε τα στατιστικά στοιχεία και είδαμε ότι άνθρωποι από 20, 40, 50 χώρες επισκέπτονταν το blog μας, και η αντίδρασή μας ήταν κάπως σαν, “ουάου”. Υπάρχει και αυτή η γενιά των νέων Ευρωπαίων που σπουδάζουν στο εξωτερικό, ταξιδεύουν, δημιουργούνται διεθνή ζευγάρια και πιστεύουν πως αν αποκτήσουν ένα παιδί όλα θα έχουν τελειώσει. Νομίζω πως μόλις δούνε τι κάναμε, θα δούνε με ελπίδα πως πραγματικά τίποτα δεν πρέπει να τελειώσει.

The whole family in their flat in Berlin. Photo by Kasia Odrozek

Όλη η οικογένεια στο διαμέρισμά τους στο Βερολίνο. Φωτογραφία της Kasia Odrozek

GV: Έχετε σαφή καταμερισμό εργασίας: ποιος γράφει, ποιος τραβάει φωτογραφίες κ.ο.κ.;

A: Ναι, έχουμε σαφή καταμερισμό εργασίας. Συνέβαινε κάποιες φορές να τραβάω εγώ μερικές φωτογραφίες αλλά όχι συχνά, κανονικά η φωτογραφική μηχανή ήταν συνεχώς στα χέρια του. Εγώ έγραφα τα άρθρα, ο Thomas έχει γράψει περίπου δύο άρθρα μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια. Για το blog κάνει όλες τις δουλειές που είναι τεχνικής φύσεως και εγώ δίνω βάση και κάνω την δουλειά που έχει σχέση πιο πολύ με την ανθρώπινη επικοινωνία. Και στην διαδρομή ο Thomas συνήθως οδηγάει κι εγώ του δίνω οδηγίες προς τα που πηγαίνουμε [γέλια]. Το όλο πράγμα λειτουργεί όταν το κάνουμε μαζί. Μερικές εβδομάδες πριν, εκείνος ήταν στην Μιανμάρ κι εγώ ήμουν στην Παλαιστίνη και δεν δημοσιεύσαμε τίποτα στο blog, και ένιωσα περίεργα.

GV: Η εμπειρία σας θα ήταν διαφορετική χωρίς το blog;

A: Για μένα, το να έχουμε το blog ήταν ένα κίνητρο στο να πάρουμε περισσότερες γνώσεις σχετικά με τα πάντα. Στο δεύτερο ταξίδι, έγραφα πιο πολύ με δημοσιογραφικό τρόπο, σημειώνοντας έτσι πολλά περισσότερα πράγματα, ενώ ζητούσα να μάθω περισσότερα από τους ανθρώπους καθώς μιλούσαμε, έπαιρνα ενημερωτικά φυλλάδια από μουσεία κ.ο.κ. Δεν ξέρω αν θα τα έκανα όλα αυτά αν ήξερα ότι δεν θα τα δημοσιεύσω κάπου.

T: Ήμουν λίγο ζηλιάρης, γιατί το γράψιμο σημαίνει επανεπεξεργασία, ενώ η επεξεργασία εικόνων δεν είναι η ίδια εμπειρία, δεν χρειάζεται να έχεις παραπάνω γνώσεις, δεν χρειάζεται να καταλάβεις μία κατάσταση για να βγάλεις μια φωτογραφία.

At Lake Sevan in Armenia. Photo © Thomas Alboth, used with permission.

Στην λίμνη Σεβάν στην Αρμενία. Φωτογραφία © Thomas Alboth, χρήση με άδεια.

GV: Ποια είναι η αγαπημένη σας ανάμνηση όταν γυρνάτε και κοιτάτε πίσω στα ταξίδια σας;

T: Περισσότερο από μια ανάμνηση είναι το συναίσθημα του να είσαι στον δικό σου ρυθμό, που έχεις αποφασίσει για την δική σου ζωή. Όταν μένεις σε ένα συγκεκριμένο μέρος μπαίνεις σε έναν ρυθμό, ξυπνάς, παίρνεις τον καφέ σου το πρωί, παίρνεις το τραμ ή το μετρό και πηγαίνεις στο γραφείο σου, και το 80 τοις εκατό της ημέρας σου είναι προβλέψιμο. Αυτό είναι αυτό που μου αρέσει σχετικά με τα ταξίδια, για τον μισό χρόνο του έτους αποφασίζεις εσύ τι θέλεις να κάνεις.

GV: Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες, “Αυτό ήταν ένα λάθος”;

A: Υπήρχε μια τέτοια στιγμή που φοβήθηκα και σκέφτηκα ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που λένε ότι ήμασταν ανεύθυνοι γονείς είχαν δίκιο. Ήταν μια νύχτα σε ένα ξενοδοχείο στη Γουατεμάλα, όπου είδαμε τρεις μεγαλόσωμους άντρες με όπλα να περνούν από το διάδρομο, μιλώντας θυμωμένα στο τηλέφωνο. Έπρεπε να κάνουμε κάτι για να νιώσουμε καλύτερα, έτσι τους ρωτήσαμε αν ήταν επικίνδυνα τα πράγματα. Δεν μιλούσαμε τόσο καλά Ισπανικά αλλά, ευτυχώς, ξέραμε την λέξη peligroso, όπου σήμαινε επικίνδυνα. Μας απάντησαν “ναι, αλλά όχι για εσάς και όχι για εδώ.” Έπειτα μάθαμε πως στην Γουατεμάλα ο κόσμος οπλοφορεί γιατί δεν είχανε καταθέσει ακόμη τα όπλα μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

GV: Είπατε πως τα ταξίδια σας είναι οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Ποιο ήταν το πιο τρελό πράγμα που ακούσατε ή ζήσατε;

T: Αν προέρχεσαι από έναν διαφορετικό κόσμο, ακόμη και ο τρόπος που ζουν καθημερινά οι άνθρωποι μοιάζει ενδιαφέρον και κάποιες φορές παράξενος.

The family has a hard time to say goodbye to their hosts in Guatemala, Chilasco Waterfall. Photo © Anna Alboth, used with permission.

Η οικογένεια πρέπει να πει αντίο στους οικοδεσπότες της στην Γουατεμάλα, καταρράκτες Chilasco. Φωτογραφία © Anna Alboth, χρήση με άδεια.

A: Κατά την διάρκεια του δεύτερου ταξιδιού, στην Γουατεμάλα, μας είχε φιλοξενήσει μια οικογένεια των Μάγιας στο μικρό τους σπίτι με πλαστικές καρέκλες και μια τηλεόραση. Έπειτα μιλήσαμε μαζί τους, εντυπωσιάστηκαν, αλλά όχι από το γεγονός του ότι ταξιδεύαμε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα -αλλά για του ότι μπορούσαμε να ζήσουμε δίχως τηλεόραση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια, το βράδυ, όταν άρχισα να κόβω τις πατάτες για μια σούπα, όλα αυτά τα μικρά κορίτσια αμέσως άρχισαν να με βοηθούν, γιατί έτσι έχουν έχουν μάθει, κάνουν τα πάντα μαζί. Όταν φεύγαμε, μας ρωτούσαν πότε θα γυρίσουμε πάλι πίσω και αυτό ήταν τόσο σπαρακτικό, θέλαμε να τους πούμε πως θα τους τηλεφωνούσαμε αλλά δεν είχαν τηλέφωνο, θέλανε να γράψουν γράμμα αλλά δεν ήξεραν πως να γράψουν.

GV: Έχετε σχέδια για το μέλλον;

A: Έχουμε να ταξιδέψουμε πάλι, φυσικά. Αλλά πριν το κάνουμε, πρέπει να τελειώσω το βιβλίο μου στην Κεντρική Αμερική, και έπειτα θα ξεκινήσουμε τα ταξίδια ξανά.

 

Στις 26 Μαρτίου 2013, η Οικογένεια Χωρίς Σύνορα μοιράστηκε τις φωτογραφίες και τις ιστορίες της σε μια παρουσίαση από διαφάνειες στο μαγαζί Globetrotter στο Βερολίνο. Για περισσότερες πληροφορίες, παρακαλούμε επισκεφθείτε το Blog τους ή τον σελίδα τους στο Facebook.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.