Η Linah Alsaafin και η Heba Awadallah είναι φοιτήτριες στο Birzeit University, κοντά στη Ραμάλα, στη Δυτική Όχθη, οι οποίες ξεκίνησαν μαζί ένα μπλογκ πριν από ένα χρόνο. Το μπλογκ λέγεται  Η ζωή στο Bir Zeit Campus, και δίνει μια δηκτική και διασκεδαστική ματιά στη φοιτητική ζωή και την παλαιστινιακή πολιτική ανάμεσα σε άλλα. Σε αυτό το κείμενο, το Global Voices παίρνει συνέντευξη από τη Linah Alsaafin – που αστειεύται λέγοντας πως το blogging την έσωσε από πιο καταστροφικά μονοπάτια…

Linah Alsaafin (φωτογραφία με άδεια χρήσης)

Πρώτα απ'όλα, Linah, αν μπορείς πες μας λίγα πράγματα για την οικογενειακή σου κατάσταση- απ'όσο ξέρω είναι περίπλοκη.

H οικογένειά μου κι εγώ είμαστε κάτοχοι βρετανικών διαβατηρίων, ως αποτέλεσμα της 10χρονης διαμονής μας εκεί (τα πρώτα μου 10 χρόνια! ). Μετά από μικρά περάσματα από το Άμπου Ντάμπι και από τη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι ήταν καιρός να γυρίσουν σπίτι. Όταν πρωτογυρίσαμε στην Παλαιστίνη, το 2004, ζούσαμε για ένα χρόνο με βίζες εργασίας που ανανεώναμε, μιας και ο μπαμπάς μου είναι δημοσιογράφος (και τα χαρτιά του έπρεπε να εκδοθούν από το Ισραήλ). Είμαι μετανάστρια τρίτης γενιάς` οι παππούδες μου εκδιώχθηκαν σε μία εθνοτική “σκούπα” από το χωριό τους Al-Falujah – που βρίσκεται ανάμεσα στη Γάζα και τη Χεβρών και σήμερα είναι γνωστό στους Ισραηλινούς ως Kiryat Gat – το 1949, ένα χρόνο μερά τον υποτιθέμενο πόλεμο για την ανεξαρτησία του Ισραήλ. Η οικογένεια του μπαμπά μου παραπέμφθηκε στο Khan Younis, ένα στρατόπεδο προσφύγων στη Γάζα, όπου και κατοικούν ακόμα οι παππούδες μου. Η μητέρα μου είναι καταγόμενη από τη αδερφή πόλη της Ραμάλας, το Al-Bireh, και εκεί εγκατασταθήκαμε.

Ένα χρόνο αργότερα, το 2005, συνειδητοποιήσαμε την πραγματικότητα, όταν ο αδερφός μου, ταξιδεύοντας, ο μοναδικός από τα αδέρφια μου που γεννήθηκε στο Khan Younis,  ενημερώθηκε από τις ισραηλινές αρχές στο Allenby Bridge πως δε μπορούσε να περάσει στο Αμάν της Ιορδανίας λόγω της έκδοσης της ταυτότητάς του στη Γάζα. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν δύσκολα γι'αυτόν, μιας και δε μπορούσε να αφήσει τη Ραμάλα -ούτε καν τα προάστιά της- , από φόβο μήπως συλληφθεί από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις IDF. Όπως ξέρετε, οι Παλαιστίνιοι με ταυτότητα εκδομένη στη Γάζα δεν επιτρέπεται να είναι στη Δυτική Όχθη και vice versa (εκτός κι αν έχεις μια ειδική άδεια από το στρατό, που είναι περιβόητα δύσκολο). Νιώθαμε άσχημα όπου κι αν πηγαίναμε από το Haifa ή το Akka, επισκεπτόμενοι την υπόλοιπη πατρίδα μας που τώρα μεταφράζεται ως “Ισραήλ”,γιατί αυτός έλειπε.

To 2009, κόσμος μας κατέρευσε όταν ο πατέρας μου, του οποίου η μετακίνηση στην Παλαιστίνη ήταν 2 φορές πιο εύκολη ,λόγω της ξένης βίζας και της δημοσιογραφικής του κάρτας, συνελήφθη στο σημείο ελέγχου στο  Erez σε μία από τις δικές του επισκέψεις ρουτίνας στη Γάζα. Οι Ισραηλινοί ανακάλεσαν τα πιστοποιητικά του, ακύρωσαν τη βίζα του και του είπαν πως γνώριζαν ότι είχε ταυτότητα που είχε εκδοθεί στη Γάζα και από ‘κεί και πέρα θα του φέρονταν όπως στους υπόλοιπους. Πλέον προφανώς και δε μπορούσαμε να ανανεώσουμε τις βίζες μας, οπότε, εν τέλει επιλέξαμε να βγάλουμε ταυτότητες στο Ισραήλ, πράγμα που μας στέρησε πολλά από τα δικαιώματά μας – ελευθερία κινήσεων, τη δυνατότητα η οικογένειά μου να μείνει μαζί, κλπ. Μας ήταν δύσκολο να δεχτούμε το γεγονός ότι ο πατέρας μας δε θα επέστρεφε ποτέ ξανά στη Δυτική Όχθη. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, εξέδωσαν χωρίς λόγο ισραηλινή ταυτότητα και στη μητέρα μου, παρόλο που είχε την παλιά της ταυτότητα, που είχε βγάλει στη Δυτική Όχθη. Στον άλλο μου αδερφό, στην αδερφή μου και σε εμένα έβγαλαν ταυτότητες από τη Δυτική Όχθη . Αυτό σήμαινε ότι η μητέρα μου δε μπορούσε να ταξιδέψει μαζί μας ως το Αμάν για να επισκεφτεί τον πατέρα μου, όπου, επιτέλους, είχε εγκατασταθεί. Αν το έκανε, οι Ισραηλινοί θα έριχναν μια ματιά στην ταυτότητά της από τη Γάζα και θα την γύρναγαν κατευθείαν πίσω. Εκείνη αμέσως ήρθε σε επαφή με την ισραηλινή οργάνωση  Gisha , που προσπάθησε να την πάει να επισκεφτεί τον μπαμπά μου και να επιστρέψει “νομότυπα”. Αυτός ο χρόνος ήταν τελείως σκατά για όλους μας αλλά επιτέλους, στα τέλη τoυ 2010, η μητέρα μου κέρδισε την υπόθεσή της για μετατροπή της ταυτότητάς της σε μια από τη Δυτική Όχθη. [ Για ολόκληρη την ιστορία διαβάστε το κείμενό μου “Reunification of My Parents” .]

Tι σας έκανε να αποφασίσετε να ξεκινήσετε ένα μπλογκ;

Έγινε περίπου ένα χρόνο πριν, το Φεβρουάριο του 2010. Ο Remi Kanazi, o Παλαιστινιο- Αμερικανός ποιητής, ήρθε στη Ραμάλα για το πρώτο μέρος του προφορικού εργαστηρίου ποίησης για το Παλαιστινιακό Εργαστήριο Γραφής ( Palestine Writing Workshop ). Το PWW διοργάνωσε την πρώτη του βραδιά Ποίησης της Παλαιστίνης στο La Vie Café , όπου ο Remi και ο Tala Aburahmeh απήγγειλαν. Η φίλη μου Heba Awadallah και εγώ απλά μείναμε άναυδες με την παρουσίαση του Remi. Συνέδεε τόσα πολλά χαρακτηριστικά σημεία της Παλαιστινιακής ταυτότητας, της Ισραηλινής κατοχής και του ιμπεριαλισμού τόσο εύστοχα και οργισμένα που δεν υπήρχε περίπτωση να μη σε εμπνεύσει, ειδικότερα αφού απηχούσε τα πολύ προσωπικά μας συναισθήματα και τους προβληματισμούς μας χρησιμοποιώντας ακατάλληλες εκφράσεις. Αποφασίσαμε ότι έπρεπε να έχουμε μια διέξοδο, αλλιώς η Φροϋδική θεωρία υπαγορεύει πως οι απογοητεύσεις μας θα διοχετεύονταν σε επικίνδυνα μονοπάτια όπως η συμμετοχή σε ομαλό διάλογο με τα Ισραηλοεβραία ξαδέρφια μας ή στο να γίνουμε βομβιστές αυτοκτονίας. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κάνουμε ένα μπλογκ. Είμαστε και οι δύο λίγο άσχετες από τεχνολογία, αλλά ο Blogger μας διαβεβαίωσε ότι θα ήταν εύκολο.

Η Heba και η Linah, που χρησιμοποιούν το όνομα Arabiat (φωτογραφία με άδεια χρήσης)

Εσύ και η Heba – που αυτοαποκαλείστε “Arabiat” (κορίτσια ή γυναίκες με αραβική καταγωγή) – γράφετε εκ περιτροπής ή μαζί;

Περνάμε πολύ χρόνο μαζί, οπότε θα συζητήσουμε για το επόμενο κείμενο και μετά εγώ θα το γράψω. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένες στην αρχή, ξεχειλίζαμε από ιδέες, αλλά η Heba ποτέ δεν ποστάρει, εκτός κι αν της πω εγώ, ή στην σπάνια περίπτωση που έγινε κάποιο event στη Ραμάλα στο οποίο εκείνη πήγε, ενώ εγώ όχι. Και οι δύο αντιπαθούμε την πολιτική, αλλά εγώ γράφω για τους ασύγκριτους ηγέτες μας και τις αποτυχίες τους, διότι δε μπορείς να δiαχωρίσεις την πολιτική από την παλαιστινιακή κοινωνία και λόγω της πεποίθησής μου ότι δεν είναι αρκετοί οι φοιτητές στη Δυτική Όχθη που ενδιαφέρονται/ εκφράζουν τις απόψεις τους σχετικά με την πολιτική κατάσταση πέρα από το κουραστικό δίπολο Χαμάς εναντίον Φατάχ. Δεν υπάρχει μόνο η πολιτική βέβαια, αλλά οι φοιτητές του Πανεπιστημίου θα πρέπει να εμπλέκονται με κάποιου είδους ανασχηματσμό ή να υποστηρίζουν κάποια αλλαγή τύπου “Ναι, μπορούμε!” . Πιστεύω πως θα έπρεπε να επιμένουν στην ευαισθητοποίηση του κόσμου. Μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και επιβολή κυρώσεων  [BDS], κόσμε!

Καμία ιδέα για το ποιος διαβάζει το μπλογκ σας; Έχετε κάποιο συγκεκριμένο κοινό κατά νου όταν γράφετε;

Αρχικά, τρέφαμε κρυφές ελπίδες περί μαζών που θα διάβαζαν το μπλογκ μας, αλλά αυτή η φαντασίωση πέταξε μακριά σύντομα. Από την αρχή, γράφαμε κυρίως για εμάς τις ίδιες` απλά για να  διακηρύξουμε τις απόψεις μας πάνω σε μια σειρά πραγμάτων σημαντικών για εμάς : το -όχι και μέσα στις καρδιές μας- πανεπιστήμιο και οι απογοητευμένοι, αδιάφοροι φοιτητές του, το πολιτικό τοπίο, πολιτιστικά γεγονότα, βασικά ό,τι έχει να κάνει με την Παλαιστίνη που μας ενδιαφέρει. Όμως αργότερα, ανακάλυψα ότι όντως έχουμε σταθερούς αναγνώστες` μέχρι που δέχτηκα και e-mail από διάφορα άτομα που μας έλεγαν πόσο πολύ τους αρέσει το μπλογκ, από έναν Ισραηλινό ακτιβιστή που συμμετέχει στις  Nil'in/Bil'in διαμαρτυρίες μέχρι ένα διδακτορικό ερευνητή που πρόσφατα μετακόμισε στη Δυτική Όχθη. Συμφοιτητές μας από το Αγγλικό Τμήμα επίσης το διαβάζουν. Να μην πω ότι έχω ξεκινήσει να το επιδεικνύω ξεδιάντροπα σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται..

Υπάρχει κάποια κοινότητα μπλόγκερ στη Ραμάλα ή στο Πανεπιστήμιο Birzeit ; Συναντάτε καθόλου άλλους μπλόγκερ;

Ξέρω ότι στη Ραμάλα υπάρχει μια ζωντανή κοινότητα μπλόγκερ, αλλά μόνο αν καταφέρω να τελειοποιήσω τις γνώσεις μου στο Twitter ίσως καταφέρουμε και συναντηθούμε. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η κοινότητα των μπλόγκερ στη Γάζα- έχουν κάποια φανταστικά μπλογκ εκεί πέρα. Aλλά δεν τους έχω προσεγγίσει, δεν το έχω σκεφτεί ποτέ σοβαρά αυτό. Χμμμ… Βασικά θα ήταν σαν να συναντάς ένα συγγραφέα, να λες “Γεια, μου αρέσει το βιβλίο σου” και μετά να μην έχεις τίποτα άλλο να πεις εκτός από το να εγκωμιάζει ο καθένας το δικό του μπλογκ. Αν και είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα.

Έχετε κάποιο αγαπημένο κείμενο;

Το Norman Finkelstein να ραπάρει. Την εκδοχή της Γάζας για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Kαι οι παρεμβάσεις στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ τις οποίες βαφτίσαμε ‘burnations‘. Υπάρχει μια ετικέτα για τα αγαπημένα, αλλιώς θα τα είχα αναφέρει ένα- ένα :)