(Σημείωση: όλοι οι σύνδεσμοι στα Ισπανικά, εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά)
Για τις φετινές καλοκαιρινές τους διακοπές, οι Αργεντίνοι επέλεξαν την Αργεντίνικη Παταγονία [en] σαν έναν από τους αγαπημένους τους τουριστικούς προορισμούς. Στο τουριστικό της ένθετο, η εφημερίδα Perfil εξηγεί ότι μία από τις αιτίες πίσω από αυτήν την επιλογή είναι οι σχετικά καλές τιμές της και το ευρύ φάσμα των τουριστικών της αξιοθέατων.
Αλλά η Παταγονία είναι και ένα μέρος για όσους είναι διατεθειμένοι να την ανακαλύψουν πάνω σε ένα ποδήλατο, όπως οι blogger από το La Vida de Viaje (Η Ταξιδιωτική Ζώη), που αφηγούνται τα ταξίδια, τις περιπέτειες, αλλά και τις ατυχίες τους στο blog τους:
Después de pedalear unas cuántas horas para llegar a Tolhuin, paramos dos días en la casa de la familia quien nos contactó a través de Facebook para conocernos y para que tengamos un lugar donde parar al llegar.
Descubrimos que este pueblo le da un valor especial al cicloturismo. Se organizan pedaleadas autoconvocadas llevadas a cabo por el movimiento Cicloturismo por la vida en memoria del Doctor René Favaloro. En la panadería La Unión, un clásico por sus paredes llenas de fotos de famosos que pasaron por ahí, hay un cuarto especial para que los biciviajeros puedan pasar la noche y un cuaderno donde todos dejan su huella (¡LVDV inauguró el tomo 2!).
Μετά από ποδηλατοδρομία μερικών ωρών, φτάσαμε στο Tolhuin, εκεί μείναμε για δύο ημέρες με την οικογένεια Ullua που επικοινώνησε μαζί μας μέσω του Facebook, ώστε να γνωριστούμε και να έχουμε ένα μέρος για να διανυκτερεύσουμε.
Ανακαλύψαμε ότι το χωριό αυτό δίνει μεγάλη αξία στον ποδηλατικό τουρισμό. Αυτο-οργανωμένες ποδηλατοδρομίες από το κίνημα Cicloturismo por la vida [Ποδηλατικός τουρισμός για τη ζωή] διοργανώνονται στη μνήμη του γιατρού René Favaloro. Στο φούρνο La Unión, γνωστό για τον γεμάτο από φωτογραφίες διάσημων προσώπων που πέρασαν από εκεί τοίχο του, υπάρχει ειδικό δωμάτιο όπου οι ποδηλάτες μπορούν να διανυκτερεύσουν, και ένα τετράδιο, όπου όλοι αφήνουν την υπογραφή τους. (το blog LVDV εγκαινίασε το δεύτερο τόμο!).
Άλλοι Αργεντίνοι blogger, όπως ο Juan και η Laura από τους Acróbatas del Camino (Ακροβάτες του Δρόμου), αποφάσισαν να ταξιδέψουν με οτοστοπ και κατέληξαν να γυρίσουν όχι μόνο την Παταγονία, αλλά όλον τον κόσμο. Σε μία από τις αναρτήσεις τους, μοιράζονται την εμπειρία τους στο Puerto Madryn και τις περιβαλλοντικές ανησυχίες τους. Κάθε χρόνο στην Península de Valdéz [ΣτΜ χερσόνησος δίπλα στην κωμόπολη Puerto Madryn], καταφθάνουν αυστραλιανές φάλαινες που έρχονται στις ακτές της Παταγονίας για να αναπαραχθούν:
Aún antes de ver la primera ballena, no podía alejar de mi conciencia dos pensamientos. Primero, que mientras que el humano considera a los cetáceos criaturas inteligentes, mamíferos sensibles dotados de un lenguaje indescifrable, las ballenas deben considerar al bípedo un ser chismoso, un merodeador entrometido, un paparazzi de la escala zoológica. El ser humano anda como voyeur festejando especies a cuyo acorralamiento suscribe con el resto de sus hábitos sociales. Hay verdades incómodas, pero cargar el tanque del auto es fomentar el calentamiento global que disminuye la concentración del krill del que se alimentan las ballenas.
Προτού ακόμα δω την πρώτη φάλαινα, δύο σκέψεις δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν το μυαλό μου. Πρώτον, ότι, ενώ οι άνθρωποι θεωρούν τα θαλάσσια κήτη πλάσματα ευφυή, ευαίσθητα θηλαστικά προικισμένα με μία ακατανόητη γλώσσα, οι φάλαινες πρέπει να βλέπουν τα δίποδα σαν έναν πλάσμα κουτσομπόλικο, έναν αδιάκριτο ανακατωσούρα, έναν παπαράτσι του ζωικού βασιλείου. Ο άνθρωπος έρχεται σαν ένας ηδονοβλεψίας γιορτάζοντας τα είδη εκείνα των οποίων ο εγκλεισμός συμφωνεί με τα υπόλοιπα κοινωνικά τους ήθη. Η αλήθεια είναι άβολη, αλλά πρέπει να πούμε πως το γέμισμα του ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου καταλήγει στην προώθηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη που με τη σειρά της μειώνει την ποσότητα των κριλ, με τα οποία τρέφονται οι φάλαινες.
Και η ανάρτηση συνεχίζει:
Por supuesto, todos los turistas llegan en auto, y muchos aceptarían tener uno para cada miembro de la familia si fuera posible. Porque claro, hay que llevar a los chicos a la escuela. Para que les enseñen que hay que cuidar el medio ambiente por ejemplo… Incluso nosotros caemos en parte en esa contradicción, al viajar a dedo y utilizar automóviles, aunque me consuelo pensando que sólo ocupamos un lugar vacío en un automóvil que ya está en movimiento. ¿Y las ballenas? Claro, estaban ahí, mononas, ingenuas, aleteantes, con un géiser montado en el lomo, algunas solas y otras con sus ballenatos. Alguna vez cazadas por balleneros ingleses que procuraban el aceite para iluminar su imperio, hoy sobreprotegidas y finalmente valoradas.
Φυσικά, όλοι οι τουρίστες έρχονται με το αυτοκίνητο, και πολλοί θα ήθελαν να έχουν ένα όχημα για κάθε μέλος της οικογένειας, αν κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν. Επειδή προφανώς, θα έπρεπε να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο. Για να τους διδάξουν ότι πρέπει να φροντίζουν το περιβάλλον, για παράδειγμα … Ακόμα και εμείς, πέφτουμε εν μέρει σε αυτήν την αντίφαση, κάνοντας οτοστοπ και χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα, αν και παρηγοριέμαι με την σκέψη ότι απλώς καταλαμβάνουμε μία άδεια θέση σε ένα αμάξι που ήδη κινείται. Και οι φάλαινες; Φυσικά, ήταν εκεί, όμορφες, αφελείς, πτερυγίζοντας με τους πίδακες στην πλάτη, κάποιες μόνες και άλλες με τα μικρά τους. Κάποτε κυνηγημένες από τους Άγγλους φαλαινοθήρες που αναζητούσαν λάδι για να φωτίσουν την αυτοκρατορία τους, σήμερα υπερπροστατευμένες και επιτέλους εκτιμημένες.
Τη φωτογραφία τράβηξε η συγγραφέας της ανάρτησης.
Υπάρχουν επίσης blogger, όπως αυτοί που γράφουν στο Magia en el Camino (Μαγεία στο Δρόμο), που μέσα στο πλαίσιο του Proyecto Educativo (Σχέδιο για την Εκπαίδευση) επισκέπτονται σχολεία, νοσοκομεία, προάστια για να φέρουν τη Μαγεία:
Siempre nos gusta que en los shows haya muchos chicos, pero en el caso de los hospitales es muy diferente: cuanto menos haya mejor. Los chicos no deberían estar ahí, deberían estar jugando en una plaza, por eso es que siempre nos despedimos de los hospitales con la misma frase: “les deseamos de todo corazón que se vayan de acá lo antes posible” y cada vez que decimos eso los padres cierran sus ojos y asienten con la cabeza. Ojalá así sea.
Πάντα μας άρεσε που στις παραστάσεις υπήρχαν πολλά παιδιά, αλλά στην περίπτωση των νοσοκομείων είναι πολύ διαφορετικό: όσο πιο λίγα παιδιά στο κοινό, τόσο καλύτερα. Τα παιδιά δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, θα έπρεπε να παίζουν στις πλατείες, για αυτό και τους αποχαιρετούσαμε στα νοσοκομεία χρησιμοποιώντας πάντα την ίδια φράση: “Σας ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά να φύγετε από εδώ το συντομότερο”. Και κάθε φορά που το λέμε οι γονείς κλείνουν τα μάτια και κουνούν το κεφάλι με ελπίδα. Μακάρι να γίνει έτσι.
Η Αργεντίνικη Παταγόνία είναι μία περιοχή που συνδυάζει μία σειρά από επαρχίες και φυσικές καλλονές, μοναδικές στον κόσμο.
