Η μοναχική ομορφιά της λίμνης Son-Kul [en] εδώ και καιρό έχει τραβήξει το ενδιαφέρον των ξένων επισκεπτών του Κιργιστάν στην ηπειρωτική Κεντρική Ασία. Τα κατάφυτα λιβάδια του ψηλού και χωρίς δέντρα οροπεδίου (βρίσκεται στα 3.016 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας) χρησιμοποιούνται κατά τους θερινούς μήνες από τους βοσκούς των περιοχών Kochkor [en], Naryn [en] και At Bashi [en] ως βοσκοτόπια για τα ζώα τους.

Κατά την διάρκεια του εμπορίου τους στην “Τελευταία Λίμνη”, οι βοσκοί αυτοί ζουν σε καταυλισμούς με γιουρτ (χαρακτηριστικές κατοικίες των νομάδων της Κεντρικής Ασίας), νοικιάζοντας ένα μέρος των παραδοσιακών τους κατοικιών για να ξεφύγουν από τους τουρίστες, φτιάχνοντας λίτρο προς λίτρο το κούμις (Kumyz [en]) (γάλα φοράδας που έχει υποστεί ζύμωση) για να περνάει η ώρα. Στις αρχές όμως του Οκτώβρη, όταν τελειώνει η περίοδος της βοσκής, όταν μαζεύονται τα γιουρτ και οι βοσκοί επιστρέφουν στις μόνιμες κατοικίες τους, η λίμνη Son-Kul “ξεθωριάζει” και η ύπαρξή της επαναφέρεται στη μνήμη μόνο μέσα από κάτι σουρεαλιστικές φωτογραφίες και πρόζες ταξιδιωτών.

Πατέρας, κόρη και γιος κάνουν βόλτα στη λίμνη Son-Kul. Φωτογραφία της Kirsten Styers. Χρήση με άδεια.

Για να τιμήσει την παράδοση της δημιουργικότητας εμπνευσμένης από τη λίμνη Son-Kul, το Global Voices Online ζήτησε την άδεια να χρησιμοποιήσει φωτογραφίες της Kirsten Styers. Η Kristen είναι Αμερικανίδα, κάτοικος πλέον της πρωτεύουσας Μπισκέκ, συντάκτρια του blog Ivory Pomegranate [en] και του Palmer Keen, ανεξάρτητου συγγραφέα και συνεργάτη του τουριστικού περιοδικού του Κιργιστάν “The Spektator” [en].

Ανάλογα με τον καιρό, το χρώμα της επιφάνειας της λίμνης αλλάζει από μπλε σε πράσινο, ενώ μερικές φορές μπορεί να έχει και τόνους του πορτοκαλί. Σύμφωνα με κατοίκους της επαρχίας Naryn, δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο η λίμνη να περνάει και από τις τέσσερις εποχές μέσα με μία μέρα, με αποτέλεσμα οι απροετοίμαστοι τουρίστες να σοκάρονται όταν η βόλτα τους στις όχθες της λίμνης με τα άλογα, οργανωμένη από την ομάδα Κοινοτικού Τουρισμού της πόλης Kochkor, διαταράσσεται από βιβλικές καταιγίδες.

Παρόλα αυτά, όπως αναφέρει [en] και η Kirsten στο blog της, η Son-Kul αποτελεί ένα από τα μέρη που πρέπει να επισκεφτεί κανείς στο Κιργιστάν, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο άνετη όσο η γνωστότερη και πιο τουριστική λίμνη Issyk-Kul [en]:

Δεν έχω επισκεφτεί ποτέ την Son-Kul, η οποία είναι μία από τις απαραίτητες εμπειρίες στο Κιργιστάν. Θεωρείται τόσο βασικό στοιχείο, που αν μετά από δυο χρόνια που μένεις στο Κιργιστάν δεν έχεις πάει εκεί, ο κόσμος σε κατακρίνει: “Κι έφυγες ποτέ από το Μπισκέκ αυτά τα δύο χρόνια; Τι έκανες όλο αυτό τον καιρό;”

Παρόλο που το ταξίδι είναι κουραστικό, είναι κάτι που αξίζει. Όπως λέει [en] και ο Palmer Keen στο The Spektator:

Καθώς πέρασαν από το μυαλό όλων μας οι λεπτομέρειες του να αρμέγεις ένα άγριο γιακ, ο Γιουσούφ έκανε τα άλογά μας να αναρριχηθούν και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα οροπέδια της λίμνης Son-Kul, στα 3000 μέτρα, διασχίζοντας τον αραιό αέρα. Αφού περάσαμε επίμονους πάγους και κοπάδια προβάτων που τριγυρνούσαν ανάμεσα στα αγριολούλουδα, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν διαφορετικό παράδεισο: πέρα από τις εκτάσεις των ορεινών λιβαδιών απλωνόταν η Son-Kul σαν ένας αντικατοπτρισμός των βουνών, ενώ οι χιονισμένες κορυφές των βουνών καθρεφτίζονταν στα ήρεμα νερά της. Κατευθυνθήκαμε προς τα γιουρτ που βρίσκονταν στην όχθη, το μόνο σημάδι ζωής μετά από πολλά χιλιόμετρα.

Στη λίμνη Son-Kul δεν θα βρει κανείς εμπορικά κέντρα και κλαμπ. Φωτογραφία της Kirsten Styers. Χρήση με άδεια

Ένα απόγευμα στις όχθες της λίμνης Son-Kul είναι συνώνυμο της ψύχρας. Όπως γράφει [en] ο Keen:

Μετά από ένα δείπνο με μαριναρισμένο αρνί, ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά, αφήνοντας πίσω έναν ροζ ουρανό και μια ψύχρα που απειλούσε να γίνει μεγαλύτερη. Αφού συμβιβαστήκαμε με το ότι η απομονωμένη ομορφιά των βουνών έχει ένα κρύο αντίτιμο, ντυθήκαμε ζεστά με παλτά και κάτσαμε στην άκρη της λίμνης, κρυώνοντας και χαμογελώντας, παρατηρώντας το φως να χάνεται στην αντανάκλαση στην λίμνη.

Όταν το κρύο πιάνει για τα καλά, είναι ώρα για να μπει κανείς στα γιουρτ. Οι ιδιοκτήτες των γιουρτ ετοιμάζουν ένα καλό πρωινό με εποχιακά προϊόντα, αλλά μην περιμένετε καθόλου λαχανικά. Θυμάται [en] ο Keen:

Όταν ξύπνησα ήταν υπό τον ήχο μιας γυναίκας να παίρνει μαχαιροπίρουνα από ένα ντουλάπι στο γιουρτ μας, κάτι που μου θύμισε ότι βρισκόμουν στο σπίτι κάποιου και όχι σε μια ιδιωτική σουίτα. Μην ακούγοντας τον ήχο του κόκορα, κατάλαβα ότι οι ντόπιοι είχαν σηκωθεί εδώ και πολλή ώρα. Έξω, οι ακτίνες του ήλιου είχαν ζεστάνει το λιβάδι, ενώ η οικογένεια που μας φιλοξενούσε ετοίμαζε το πρωινό για τους υπναράδες φιλοξενούμενούς τους. Βρήκα τον Γιουσούφ και την ηλικιωμένη οικοδέσποινά μας στο γιουρτ πίσω από το δικό μας και πεινασμένοι καταβροχθίσαμε τα αβγά, το φρέσκο ψωμί και τη μαρμελάδα που βρίσκονταν ήδη στο τραπέζι.

Μαρμελάδα βερίκοκο και βατόμουρο στο φως του γιουρτ. Φωτογραφία της Kirsten Styers. Χρήση με άδεια.

Παρόλο που στην λίμνη Son-Kul δεν υπάρχουν δέντρα, εξαιτίας του μεγάλου υψόμετρου και του ποικίλου κλίματος μπορεί να βρει κανείς σπάνια χλωρίδα και πανίδα. Εκτός από τα εντελβάις που φυτρώνουν στα ορεινά λιβάδια, οι επισκέπτες μπορούν να δουν και διάφορα είδη από πάπιες, γερανούς, πελαργούς, νερόκοτες, βροχοπούλια, γεράκια, χρυσαετούς, καθώς και θαλασσοκόρακες, ενώ τα ελάφια, οι αλεπούδες και οι μαρμότες είναι επίσης συνηθισμένα. Αυτή την περίοδο βέβαια οι αγελάδες, τα βοοειδή και τα άλογα των βοσκών είναι αυτά που κυριαρχούν στην πεδιάδα.

Μια σειρά από βοοειδή στις όχθες της λίμνης Son-Kul. Φωτογραφία της Kirsten Styers. Χρήση με άδεια.

Τέλος, τη νύχτα η λίμνη φανερώνει κι έναν πραγματικό θησαυρό για τους ερασιτέχνες αστρολόγους. Κλείνοντας γράφει [en] ο Palmer Keen:

Εκείνη τη νύχτα, χορτασμένοι από το lagman (φαγητό της Κεντρικής Ασίας με ζυμαρικά) και γεμάτοι ρομαντική αισιοδοξία από το ταξίδι, καθίσαμε κοντά στην όχθη, αφήνοντας πιο πίσω τα γιουρτ, χαζεύαμε τον ουρανό: συννεφιασμένος και λαμπερός. Οι δορυφόροι που γυρνούσαν κάπου στον ουρανό φαίνονταν τώρα χαμένοι. Θα πρέπει να πήραν κάποια λάθος στροφή για να βρέθηκαν εδώ, σε ένα μέρος που έμοιαζε με το ύστατο όριο, λες και ήταν το τελευταίο μέρος πάνω στη Γη. Σχηματίζοντας μακριά ένα τόξο, μας άφησαν μόνους μας σε αυτή την όχθη να κάνουμε αυτή την παραδόξως εγωιστική σκέψη: εμείς και αυτοί οι άνθρωποι που μερικές φορές αποκαλούν αυτό το μέρος σπίτι τους, είχαμε τη λίμνη Son-Kul όλη δικιά μας.

Ο νυχτερινός ουρανός πάνω από τη λίμνη Son-Kul. Φωτογραφία της Kirsten Styers. Χρήση με άδεια.

Σημ. Μπορείτε να βρείτε τις υπόλοιπες φωτογραφίες της Kirsten Styer από τη λίμνη Son-Kul εδώ. Εκτός από τις φωτογραφίες και τα άρθρα πάνω σε διάφορα θέματα σχετικά με το Κιργιστάν, η Styer γράφει και ένα διασκεδαστικό εβδομαδιαίο αφιέρωμα, το Kyrgyz Music Friday, προβάλλοντας γνωστά κομμάτια του Κιργιστάν μέσω του YouTube.