Αυτό το άρθρο είναι μέρος μιας ειδικής στήλης άρθρων της blogger και ακτιβίστριας Marcell Shehwaro, όπου περιγράφει την πραγματικότητα της ζωής στην Συρία κατά την συνεχιζόμενη ένοπλη σύρραξη ανάμεσα στις δυνάμεις που μένουν πιστές στο τρέχον καθεστώς και εκείνους που παλεύουν να το ανατρέψουν. 

Παιχνίδι καρδιάς. Εικόνα από deviantART του χρήστη ZedLord-Art (CC BY-SA 3.0)

Από την πρώτη κιόλας μέρα μου είπαν ότι ο άντρας της ήταν στην φυλακή και πώς οι σκοποί που συνήθιζα να σιγοτραγουδώ μπορούσαν να προκαλέσουν την θλίψη της. Δεν συγκινήθηκα ιδιαίτερα. Έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε τις οικογένειες των φυλακισμένων σαν να είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό, ο κανόνας στην Συρία του Άσαντ, και αυτοί που είναι έξω από τα σίδερα των φυλακών – ή που ζουν με αυτή την ψευδαίσθηση – να είναι η εξαίρεση.

Στην διάρκεια του δείπνου, ίσως απλά για να την γνωρίσω λίγο καλύτερα, την ρώτησα κατ’ ιδίαν: “Πώς συνέλαβαν τον άντρα σου;”

“Συνέλαβαν εμένα στο στρατιωτικό σημείο ελέγχου του επίλεκτου σώματος της 4ης Ένοπλης Διμοιρίας, ενώ επέστρεφα από την Daarya στην Δαμασκό. Όταν ενημέρωσα τον άντρα μου, ο τρελός ήρθε οδηγώντας μέχρι το σημείο ελέγχου για να μάθει για μένα και έτσι συνέλαβαν και αυτόν”, μου απάντησε καθώς έπνιγε έναν λυγμό.

Αναστέναξε και συνέχισε: “Μην νομίζεις πως το κανε μόνο και μόνο για να αποδείξει την ανδρεία του. Ο άντρας μου με λατρεύει. Ο γάμος μας είναι από έρωτα”, και τα μάτια της λάμπουν από νοσταλγική ντροπαλότητα.

Κάπως έτσι βρίσκομαι στην θέση να πιέσω τον εαυτό μου να αναρωτηθεί για την δύναμη της αγάπης που θα έκανε έναν άντρα να οδηγήσει μέχρι το σημείο ελέγχου της 4ης Ένοπλης Διμοιρίας, το οποίο λειτουργεί υπό τις διαταγές του Maher Al Assad, του μικρότερου αδελφού του προέδρου, και που είναι φημισμένο για την βιαιότητα και σκληρότητά του.

Προσπαθώ να κρύψω τα συναισθήματά μου, καθώς την ρωτάω αν κατάφεραν να συναντηθούν ξανά μετά από αυτό.

Με ένα χαμόγελο και κατανοώντας την εφηβική μου περιέργεια μου απαντά: “Δεν ήξερα ότι είχαν πιάσει και αυτόν, μέχρι που τον είδα ένα μήνα μετά. Όταν μετέφεραν όλους εμάς τους κρατούμενους σε άλλη τοποθεσία, καταλήξαμε να είμαστε επιβάτες στο ίδιο όχημα. Τα σημάδια των βασανιστηρίων ήταν εμφανή πάνω του. Αν και ο φρουρός του απαγόρευε να μου μιλήσει, τον αγνόησε επιδεικτικά και με γενναιότητα με ρώτησε πώς ήμουν. Με κόπο κατάφερα να του γνέψω καταφατικά για να καταλάβει ότι είμαι καλά λίγο πριν του ξαναβάλει τις φωνές ο φρουρός. Έκτοτε, πάνε εννιά μήνες περίπου, δεν τον είδα ξανά, ούτε άκουσα νέα του. Δεν ξέρω καν πού βρίσκεται”.

Πιστεύω πώς το βάθος της αγάπης τους το συνειδητοποίησα όταν με εξέπληξε λέγοντάς μου: “Μετά από εφτά μήνες φυλάκισης και βασανιστηρίων, κατά την διάρκεια των οποίων σκεφτόμουν μόνο εκείνον και τα παιδιά μας, μόλις ελευθερώθηκα, χωρίς να ζητήσω την συμβουλή κανενός, πήγα κρυφά στο αρχηγείο ασφαλείας της Πολεμικής Αεροπορίας στην Δαμασκό”.

Σοκαρισμένη από την δήλωσή της, δεν κατάφερα να κρατήσω τις φωνές μου: “Στην Πολεμική Αεροπορία; Στο παράρτημα της Aqsa; Γιατί το έκανες αυτό; Είσαι τρελή;”

Δάκρυα θόλωσαν το βλέμμα της. Συνέχισε: “Άκουσα πως ο άντρας μου ίσως να κρατούνταν εκεί. Έπρεπε να πάω να τον βρω. Απαίτησα να τον πάρω πίσω. Ρωτούσα γι’ αυτόν. Φώναζα. Όμως απείλησαν να συλλάβουν και μένα, έτσι σκέφτηκα τα παιδιά μας και γύρισα σπίτι. Όταν η οικογένειά μου έμαθε τι έκανα, ανησύχησαν τόσο πολύ για μένα που με πίεζαν να μετακομίσω στο Λίβανο με τα παιδιά μου”.

“Όμως δεν γινόταν να ζήσω στην Βηρυτό. Είναι τόσο μακριά από την Δαμασκό. Μένω κοντά στα σύνορα και ζω για την στιγμή που θα τον δω να επιστρέφει. Προσευχήσου γι'αυτόν Marcell. Προσευχήσου να είναι ακόμα ζωντανός και να επιβιώσει.”

Ρωτάω χαριτολογώντας: “Θα μας καλέσετε στην γιορτή;”

Απαντά με την ελπίδα στην φωνή της: “Φυσικά”.

Όποτε ανατρέχω στις λεπτομέρειες της βίας, του αίματος και του θανάτου στην Συρία. συναντώ τρελές ιστορίες αγάπης, γενναίες σαν το τριαντάφυλλο που μεγαλώνει σε πείσμα των ζιζανίων και αγκαθιών που προσπαθούν να το πνίξουν. Υπάρχουν ιστορίες αγάπης στα διόδια, αψηφώντας τους ελεύθερους σκοπευτές που χωρίζουν την πόλη στα δύο. Υπάρχου ιστορίες αγάπης ανάμεσα στην πόλη και στα στρατόπεδα προσφύγων, και στις πόλεις των τουρκικών συνόρων. Και υπάρχουν και οι ένοπλοι επαναστάτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού που δεν θα μπορέσουν να δουν τις κοπέλες τους μέχρι να πέσει το καθεστώς.

Ακριβώς αυτό σημαίνει το να ζεις στα άκρα. Αγγίζεις τον θάνατο και τον εξευτελίζεις καθώς κρατιέσαι στην ζωή, καθώς δίνεις νόημα αναζητώντας το χαμόγελο των αγαπημένων σου.

Η φίλη μου, η ηρωίδα φίλη μου, παρατηρεί πως ονειροπολώ, καθώς παίζω ασυναίσθητα με το κολιέ που μου χάρισε ο άνθρωπος που αγαπώ. Διακόπτει τις σκέψεις μου: “Η δική του ιστορία ποια είναι;” Και της απαντώ με κάθε ειλικρίνεια: “Πιστεύω πως αξίζει κάποια καλύτερη από μένα. Το λιγότερο που αξίζει είναι μια κοπέλα που δεν ξέρει ότι την είχε απαγάγει ο θάνατος και την κυνηγούσε το άγχος. Αξίζει μια κοπέλα με αισιοδοξία και σταθερότητα για το αύριο, με την οποία θα θεμελιώσει την οικογένειά του”.

Γελάει μαζί μου και με τον ανόητο τρόπο που σκέφτομαι: “Νομίζεις ότι ο άντρας μου θα με αγαπούσε αν ήμουν λιγότερο επαναστάτρια;” ρωτάει. Νιώθω ντροπή να απαντάω μια ερώτηση για την οποία δεν έχω ιδέα ποια είναι η απάντηση.

Η αγάπη και μόνο μας καθηλώνει στην πατρίδα μας, στο μέλλον και στην ελευθερία μας. Αλλιώς, οι ζωές μας θα ήταν ακόμα πιο δύσκολες, γεμάτες μόνο με εκδίκηση και μίσος.

Με την αγάπη μας για την Συρία και την αισιοδοξία μας για το αύριο, θα σπάσουμε την τυραννία της καταπίεσης. Θα νικήσουμε.

H Marcell Shehwaro αρθρογραφεί στο ιστολόγιο marcellita.com ενώ στο Twitter δημοσιοποιεί στο @Marcellita, κυρίως στην αραβική γλώσσα και στα δύο. Διαβάστε όλα τα άρθρα της στήλης εδώ.