Η κυβέρνηση του Λιβάνου καταφεύγει στην ρίψη σκουπιδιών σε περιοχές όπως αυτή η βουνοπλαγιά στο Monte Verde, λίγο πιο έξω από την Βηρυτό. ΕΙΚΟΝΑ: tol3etre7etkom.

Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω πως είναι να νιώθεις αηδιασμένος από την ίδια σου την χώρα. Είναι μια οδυνηρή δήλωση. Νιώθεις ένοχος και μόνο για το γεγονός ότι είσαι σε αυτή την θέση και νιώθεις αυτά τα συναισθήματα, δεν μπορείς να κάνεις όμως αλλιώς. Έχεις συνειδητοποιήσει τα προνόμιά σου και ξέρεις πως παρά τα όσα συμβαίνουν, συνεχίζεις να ζεις μια σχετικά άνετη ζωή. Δεν είναι όμως πλέον αρκετό.

Ξεκάθαρα κάτι δεν πάει καλά πλέον στο Λίβανο και όλοι μας γνωρίζουμε πως φέρουμε κομμάτι της ευθύνης. Δεν μιλώ απλώς για τα  αναρίθμητα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα: μιλώ για κάτι πραγματικά θεμελιώδες στον τρόπο που η ίδια η χώρα αντιλαμβάνεται την ύπαρξή της.

Κατά κάποιο τρόπο έχουμε μετουσιωθεί σε ένα περίεργο μείγμα θεσμοθετημένης απάθειας και θεσμοποιημένης ανικανότητας. Έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε πέρα από τα λίγα μέτρα προσωπικού χώρου που χτίσαμε γύρω μας, γιατί δεν βλέπουμε μια χώρα που είναι δεκτική σε συζήτηση για τα προβλήματά της. Έχουμε κουκουλωθεί στην δική μας σεκταριστική τρέλα και δεν παραλείπουμε ποτέ να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας πως αποτυγχάνουμε να καταφέρουμε το παραμικρό για να το αλλάξουμε.

Σε αυτό έχουμε μεταλλαχθεί και αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που ξέρουμε να λειτουργούμε. Στην πορεία, κάπως, διαχωρίσαμε την εξατομικευμένη καθημερινή μας έγνοια από αυτήν των ανθρώπων που είναι διαφορετικοί από εμάς, ακόμα και όταν μοιραζόμαστε τις ίδιες έγνοιες, πράγμα που συμβαίνει πολύ πιο συχνά από ότι θα περιμέναμε.

Έχω σταθεί αρκετά τυχερός ώστε να ζήσω ένα Λίβανο που δεν έχει μολυνθεί από αυτή την απάθεια. Έχω γνωρίσει πολιτική ευτυχία, όρος που έχει ευρέως ερμηνευτεί από τον ανθρωπολόγο David Graeber ως η εμπειρία του να είσαι ικανός να εκλογικεύσεις μια κατάσταση μέσω της συνειδητοποίησης ενός κοινού σκοπού – η αίσθηση του να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους γύρω σου επειδή όλοι είστε αφοσιωμένοι στο να λύσετε το ίδιο πρόβλημα.

Προσφάτως, έζησα ακριβώς αυτό στις αλληλεπιδράσεις μου με το  طلعت ريحتكم (‘tol3et re7etkom’, που σημαίνει ‘Βρωμάς’), ένα λαϊκό κίνημα που δημιουργήθηκε ως απάντηση στην αδυναμία της κυβέρνησης να επιλύσει την κρίση των απορριμάτων.

Αφότου οι κάτοικοι της πόλης Naameh έκλεισαν τους χώρους υγειονομικής ταφής, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τις περιοχές της Βηρυτού και του Όρους Λιβάνου – περίπου τον μισό πληθυσμό ολόκληρης της χώρας – πνιγόμαστε στα σκουπίδια. Η κυβέρνηση γνώριζε εδώ και χρόνια πως οι χώροι υγειονομικής ταφής της Naameh σύντομα θα έφταναν το όριο χωρητικότητας τους, όμως απέτυχε στο να δημιουργήσει εναλλακτική, σεβόμενη το περιβάλλον, λύση για την συλλογή των απορριμάτων της Βηρυτού. Αντιθέτως, η κυβέρνηση επέλεξε να ρίπτει τα απόβλητα σε διάφορους άδειους τόπους, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι κοντά σε κατοικημένες περιοχές και δάση. Οι περιβαλλοντικές και υγειονομικές συνέπειες είναι ανυπολόγιστες.

Οι υπηρεσίες επεξεργασίας αποβλήτων του Λιβάνου καταφεύγουν στο να ρίχνουν τα σκουπίδια σε κενούς χώρους, ανεξάρτητα από άλλες δραστηριότητες που μπορεί να λαμβάνουν χώρα στο άμεσο περιβάλλον. ΕΙΚΟΝΑ: Joey Ayoub/Hummus for Thought.

To Tol3et re7etkom είναι αφιερωμένο στις βιώσιμες λύσεις που προτείνονται από εμπειρογνώμονες σε θέματα περιβάλλοντος και επικεντρώνεται στο να επιστρέψουμε σε ένα σύστημα επιπέδου δημοτικής διαχείρισης των απορριμμάτων και να εφαρμοστεί και σε εθνικό επίπεδο ανακύκλωσης. Πριν από λίγες ημέρες, συναντήθηκα με τον πυρήνα οργάνωσης της ομάδας. Ήμαστε διαφορετικών ηλικιών, κυρίως νέοι άνδρες και γυναίκες, και από διαφορετικά θρησκευτικά υπόβαθρα. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε ήδη αρκετά έμπειροι σε όλη αυτή την προσπάθεια να-αλλάξουμε-τα-πράγματα στην χώρα, αλλά μερικοί ήταν αρκετά φρέσκοι. Και παρόλο που προερχόμασταν από διαφορετικά πολιτικά υπόβαθρα, καταλάβαμε συνειδητά ότι αυτός ο σκοπός απαιτεί την συμμετοχή όλων.

Έτσι, ξεκινήσαμε να συζητάμε και στο τέλος καταλήξαμε σε ένα απλό συμπέρασμα: ότι η τρέχουσα κατάσταση είναι αρκετά ξεκάθαρη. Η συνεχιζόμενη κρίση απορριμάτων αποκάλυψε, για ακόμη μια φορά,  ότι η χαλαρά οργανωμένη συμμορία των πολεμάρχων, που μετατράπηκε στους πολιτικούς που αποκαλούμε κυβέρνηση, ουσιαστικά είναι άχρηστη. Είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν μια σχετικά απλή κρίση που είχαν χρόνια μπροστά τους για να προετοιμαστούν. Ποτέ δεν πήραν καμία πρωτοβουλία, για λόγους που είναι γνωστοί στους περισσότερους Λιβανέζους, και απλά κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: αναβάλλουν δράση μέχρι την στιγμή που μια καταστροφή θα χτυπήσει τη χώρα

Ξέρουμε ποια είναι η πηγή του προβλήματος, ξέρουμε πώς να το λύσουμε και ξέρουμε επίσης και τι θα συμβεί αν αποτύχουμε. Το tol3et re7etkom απαιτεί από την κυβέρνηση να να προβεί σε άμεση και φιλική προς το περιβάλλον λύση στο πρόβλημα των απορριμάτων, λύση που θα μπορούσε να ανατρέψει τη ζημία που ήδη γίνεται, ως αποτέλεσμα των σκουπιδιών που απορρίπτονται σε πηγάδια και κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Το κίνημα ζητά οποιεσδήποτε προσφορές που μπορεί να υποβλήθηκαν για την παροχή λύσεων διαχείρισης των απορριμμάτων, να υποβληθούν σε έλεγχο από εμπειρογνώμονες σε θέματα περιβάλλοντος και να περιλάβει μόνο τις βιώσιμες πρακτικές. Και τέλος το tol3et re7etkom θα ήθελε να δει να επιρρίπτονται ευθύνες σε όλους όσους είναι υπεύθυνοι γι΄αυτή την κρίση και να διεξαχθεί εις βάθος έρευνα διαφάνειας σχετικά με τα χρήματα που σπατάλησαν και / ή έκλεψαν.

Είναι πραγματική ευτυχία να βλέπεις ανθρώπους να εργάζονται ακατάπαυστα για κάτι που πιστεύουν πραγματικά. Ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά ξέρουμε επίσης ότι πρέπει να το κάνουμε. Αυτή η ορμή πρέπει να διατηρηθεί και ήδη βλέπουμε την πραγματική αλλαγή να λαμβάνει χώρα. Όλο και περισσότεροι δήμοι έχουν αρχίσει να υιοθετούν τις δικές τους βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις για το τρέχον αναποτελεσματικό σύστημα μας. Είναι υποχρέωσή μας να διατηρήσουμε αυτή την πίεση, για το καλό όλων μας.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες του tol3et re7etkom, δείτε την σελίδα τους στο Facebook και την εκστρατεία στο ΙndieGogo.