Φοβούμενοι μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας από το πυρηνικό εργοστάσιο του Σταθμού Φουκουσίμα 1, ορισμένοι κάτοικοι στην ηπειρωτική Ιαπωνία πήρανε την απόφαση να ξεριζωθούν με τις οικογένειές τους και να μετακινηθούν σε άλλες επαρχίες ή ακόμα και χώρες. Οι πραγματικοί αριθμοί δεν είναι ξεκάθαροι και πολλαπλοί λόγοι οδηγούν σε τέτοιες αποφάσεις ζωής, αλλά οι κινήσεις αυτές διαφέρουν στη φύση τους από τις εκκενώσεις άμεσης αντίδρασης που έλαβαν χώρα τις επόμενες εβδομάδες από την αρχική καταστροφή.

Ο blogger Taku Nakajima ήταν ένας από όσους αποφάσισαν να μείνουν. Εξέφρασε τις σκέψεις του σε μια δημοσίευση με τίτλο “Θέλω να μπορώ να σέβομαι όσους πήραν διαφορετική απόφαση” (自分と違う決断をした人に敬意を持てるようになれたらいいな) [jp], ζητώντας μια πιο λογική κατανόηση των σκιωδών ρευμάτων των συναισθηματικών μας αγώνων.

Σημείωση: Η δημοσίευση αυτή μεταφράστηκε ολόκληρη με την άδεια του blogger.

Κουτιά μετακόμισης: από το χρήστη του Flickr bao_bao (CC BY-NC-ND 2.0)

Ας πούμε πως ένας φίλος έφυγε φοβούμενος τη ραδιενέργεια, ενώ εγώ έμεινα, και συναντιόμασταν 20 χρόνια μετά. Αν η οικογένειά μου δεν αντιμετώπιζε κάποιον κίνδυνο υγείας, θα σήμαινε ότι θα είχα “κερδίσει”. θα ένιωθα ανώτερος και θα ‘λεγα κάτι σαν “Θα πρέπει να ‘ταν πολύ δύσκολο για σένα τότε!”. Από την άλλη πλευρά, αν κάποιος από τους αγαπημένους μου ήταν άρρωστος, θα σήμαινε ότι “έχασα”. Θα ξόδευα χρόνο σκεπτόμενος τη μια δικαιολογία πίσω από την άλλη. Ούτως ή άλλως, είναι μια λυπηρή κατάσταση.

Αν και οι αποφάσεις μας κατέληξαν να μας οδηγήσουν σε διαφορετικούς δρόμους, και οι δυο ήταν πολύ δύσκολες αποφάσεις που έγιναν μετά από πολλή περίσκεψη. Θέλω να ευχαριστηθούμε αληθινά κι οι δυο από  την επανένωσή μας και να πούμε ο ένας στον άλλο: “Ήταν τότε δύσκολες στιγμές, αλλά είμαι χαρούμενος που κι οι δυο κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε”. Θέλω να είμαι κάποιος που να μπορεί να σέβεται όσους επέλεξαν διαφορετικό μονοπάτι. Τώρα, το μέλλον μου μπορώ να το φανταστώ μονάχα κρατώντας μέσα μου στωικά οποιαδήποτε αληθινά συναισθήματα και δίνοντας έτσι σιωπηλή μα ανειλικρινή υποστήριξη. Με κάποιο τρόπο, θέλω να είμαι σε ένα μέρος που να μπορώ να βλέπω θετικά και τις δυο καταστάσεις για τον καθένα μας, σε οποιαδήποτε πιθανή περίπτωση.

Το να φεύγει μακριά εκείνος αυξάνει διπλά το φόβο μου για τη ραδιενέργεια. Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι: έχω αρκετές γνώσεις και πιστεύω στην ακρίβεια των πληροφοριών της έρευνάς μου. Κι όμως, ανεξάρτητα από το πόσο παράλογος και ανίδεος πιστεύω ότι φαίνεται ο φίλος μου, η απόφασή του ήταν απόφαση ζωής που απαιτεί την υπερπήδηση πολλαπλών ρίσκων. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι κάτι τέτοιο είναι τόσο κοντινό είναι κάπως σοκαριστικό και τον απεχθάνομαι για το ότι μου προκάλεσε τέτοια θλίψη. Και το συναίσθημα αυτό θα φέρει ένα σκοτεινό σύννεφο από πάνω μας, όταν ξανασυναντηθούμε στο μέλλον.

Πιστεύω πως είμαι ένα άτομο που μπορεί να καταπιέσει την έχθρα αυτή και να συμπεριφερθεί με ευγένεια, εκτός κι αν συμβεί κάτι ακραίο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου να μισεί και να ανησυχεί. Γιατί είναι απαραίτητο να έχω τέτοιες σκέψεις όταν οι άλλοι ερμηνεύουν διαφορετικά καταστάσεις; Είναι χρήσιμο κατά κάποιο τρόπο;

Το ερώτημα θα ‘πρεπε να είναι ως εξής: έκανε ο καθένας μας το καλύτερο που μπορούσε να κάνει, δεδομένων όσων ήξερε εκείνη τη στιγμή; Θα ‘θελα να πω στο φίλο μου ότι κατανοώ την κατάσταση, προτού φύγει. Θέλω επίσης να ακούσω προσεκτικά το τι έχει να πει. Θέλω να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό σε αυτό. Και, αν αυτό οδηγήσει σε διαφορετικές ενέργειες…ε λοιπόν, θα βασιζόταν στην απόφαση που κι οι δυο κρίναμε ως καλύτερη επιλογή. Γι’ αυτό μονάχα δεν μπορούμε να ελπίζουμε;

Όποια ενέργεια κι αν κάνει ο φίλος μου, από την αρχή υπήρχε μέσα μου ένα μικρό κομμάτι φόβου. Αυτό δεν μπορώ να το αποφύγω, αλλά η φυγή του δε θα ‘πρεπε να αυξάνει το φόβο μου. Δε θέλω να έχω καμιά σχέση με αυτή την πρόσθετη αρνητικότητα. Σίγουρα δε θέλω να κατευθυνθεί προς το μέρος του. Αυτό το άτομο θέλω να είμαι.

Η ραδιενέργεια χαμηλού επιπέδου είναι ένα λεπτό πράγματι ζήτημα. Η μετακίνηση είναι μια συζήτηση “όλα ή τίποτα”, αλλά υπάρχουν πολλές διαφορές στην ερμηνεία των πραγμάτων, όπως το τι θα κάνεις με τα τρόφιμα. Καθεμιά από αυτές τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν στην καθημερινή ζωή δημιουργεί πολύπλοκα χάσματα.

Ακόμα κι αν φαίνεται πως οι ανησυχίες σου μεγαλώσανε, επειδή κάποιος πήρε διαφορετική απόφαση, η αγωνία αυτή μάλλον υπήρχε μέσα σου απ’ την αρχή, οπότε δε θα ‘πρεπε να τους κατηγορούμε. Φυσικά, αν κάποιος πιστεύει κάτι προφανώς λανθασμένο, θα πρέπει να το πούμε. Αν όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει καλά το φόβο που κουβαλάμε μέσα μας, θα γίνει καλύτερη και η επικοινωνία με τους γύρω μας.