Φωτογραφία από τη σελίδα του Facebook “Η αόρατη ελευθερία μου”. Γράφει η λεζάντα: “Έζησα αυτή την ελευθερία στη χώρα μου για λίγα λεπτά έπειτα από 33 χρόνια. Περσικός Κόλπος. Θα παραμείνω γυναίκα, ακόμα κι αν με σκεπάσετε με φουλάρια και τσαντόρ. Τι θα κάνετε με τα μάτια μου;! Είναι γεμάτα αγάπη και ζωή.”

Αναγκασμένες για δεκαετίες να φοράνε μαντίλες στο κεφάλι ή να έρθουν αντιμέτωπες με συλλήψεις, χιλιάδες γυναίκες του Ιράν βρίσκουν τώρα μια ευκαιρία στο Διαδίκτυο και μοιράζονται φωτογραφίες τους χωρίς μαντίλα σε δημόσιο χώρο, ως κίνηση διαμαρτυρίας.

Μια διαδικτυακή εκστρατεία με τίτλο “Αόρατες ελευθερίες των Γυναικών του Ιράν” εξαπλώθηκε ραγδαία, από τη στιγμή που η Ιρανή δημοσιογράφος Masih Alinejad ξεκίνησε μια σελίδα στο Facebook στις 3 Μαΐου.

Τη σελίδα ακολουθούν περισσότερα από 303.000 άτομα και παρουσιάζει εκατοντάδες φωτογραφίες γυναικών χωρίς μαντίλα – στην αυλή του σχολείου, στην παραλία, στους δρόμους και σε διαφορετικές ιστορικές τοποθεσίες του Ιράν.

Στα social media, οι φωτογραφίες κοινοποιούνται με τις ετικέτες #mystealthyfreedom ή #آزادی‌یواشکی στα περσικά.

This brave lady has removed her veil in front of one of Grand Ayatollahs'office #آزادی‌یواشکی pic.twitter.com/B2RlZlEobQ

— Mosab Samra (@Mosabysamra) May 14, 2014

Η γενναία αυτή κυρία έχει βγάλει τη μαντίλα της μπροστά από ένα από τα γραφεία του Μεγάλου Αγιατολλάχ. pic.twitter.com/B2RlZlEobQ

Η Masih Alinejad, που πλέον ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο, δημοσίευσε μια φωτογραφία της χωρίς μαντίλα στο Twitter από τον καιρό που ζούσε στο Ιράν. Αναφέρει ότι δεν αντιτίθεται στη “χιτζάμπ”, αλλά εξηγεί ότι, ως γυναίκα, όταν δεν πιστεύεις ότι είναι απαραίτητο κάτι, θα δημιουργήσεις μια μικρή “αόρατη ελευθερία” για εσένα την ίδια, ώστε να μην συνθλιβείς από το βάρος αυτό του εξαναγκασμού.

My hijab covers my thoughts words & deeds, not my head… #آزادی‌یواشکی https://t.co/r1QmGhOJcA pic.twitter.com/HBggGv9YpN

— Maryam Nayeb Yazdi (@maryamnayebyazd) May 14, 2014

Φωτογραφία στη σελίδα “Η αόρατη ελευθερία μου” στο Facebook.

Η χιτζάμπ μου καλύπτει τις σκέψεις μου, τα λόγια και τις πράξεις μου, όχι το κεφάλι μου…

Μια γυναίκα μοιράζεται μια φωτογραφία και μια προσωπική εμπειρία στη σελίδα της εκστρατείας στο Facebook [en]:

Ήταν οι διακοπές του Νοβρούζ (το περσικό Νέο Έτος). Πηγαίναμε προς το Αμπαντάν. Δεν μπορούσα να αντέξω τη ζέστη και έβγαλα άθελά μου τη μαντίλα. Ναι, και οι φωτογραφίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός ταξιδιού.

Αυτό που μου έδωσε ακόμη περισσότερη χαρά από το δροσερό αεράκι που φυσούσε τα μαλλιά μου ήταν ο ήχος από ρυθμικά κορναρίσματα από αυτοκίνητα που περνούσαν, ως ένδειξη ενθάρρυνσης, και τα χαρούμενα ενθουσιασμένα πρόσωπα των φίλων μου.

Αν και η εκστρατεία υποστηρίχθηκε από μεγάλο αριθμό Ιρανών ακτιβιστών, ορισμένοι την επέκριναν επίσης. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η απαραίτητη χρήση της χιτζάμπ δε θα έπρεπε να είναι η πρωτεύουσα πολιτική ανησυχία των γυναικών του Ιράν, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν πρόβλημα με τον όρο “αόρατη”.

Η Jila Baniyaghoub, Ιρανή δημοσιογράφος που ζει στο Ιράν, γράφει: “Όταν κάτι είναι αόρατο, παύει να αποκαλείται ελευθερία πλέον. Αν υποτίθεται ότι ήμαστε χαρούμενες από την αόρατη ελευθερία μας, κανείς δε θα κυνηγούσε την ελευθερία καθεαυτή”.

Εκτός του ότι δημιούργησε μια μεγάλη δημόσια συζήτηση μεταξύ Ιρανών στον ψηφιακό κόσμο, η εκστρατεία έκανε αίσθηση και στα ξένα ΜΜΕ, με αναρίθμητα νέα για την εκστρατεία και την καταπίεση των γυναικών στο Ιράν.