Καράκας, Βενεζουέλα. Φωτογραφία από τον χρήστη danielito311 στο flickr. Άδεια χρήσης από Creative Commons (BY-NC 2.0).

Εκείνο τον καιρό στο Περού ο φόβος και ο τρόμος ήταν μέρος της καθημερινότητά μας.

Μόλις είχα τελειώσει Νομική στο Πανεπιστήμιο στη Λίμα. Ήταν τέλη του 1993 όταν το αγαπημένο μου Περού ακόμα ξανάβρισκε τα πόδια του μετά τη 12ετή περίοδο τρομοκρατίας [en], η οποία στοίχισε την ζωή σε δεκάδες ανθρώπους.

Είχα πάρει την απόφαση να κάνω το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό για να επισκεφθώ την αγαπημένη μου θεία, πλησίαζαν Χριστούγεννα τότε.

Η μεγάλη αδερφή της μαμάς μου είχε μετακομίσει στη Βενεζουέλα τη δεκαετία του '50. Παντρεύτηκε στο Καράκας και εγκαταστάθηκε εκεί με τον άντρα και τα δύο παιδιά της. Μετά το αυτοκινητιστικό δυστύχημα του μικρού της γιου και ξάδερφού μου, η μαμά μου και η αδερφή της ενίσχυσαν την επαφή που είχαν και δεν άφησαν να τις απομακρύνει η απόσταση.

Βγαίνοντας από το Διεθνές Αεροδρόμιο Σιμόν Μπολίβαρ [es], το οποίο βρίσκεται στην Μαϊκέτια, εντυπωσιάστηκα από το πόσο διαφορετικά ήταν όλα σε σχέση με τη Λίμα.

Το Καράκας ήταν μια λαμπρή και σύγχρονη πόλη, με ψηλά κτίρια, αυτοκινητόδρομους, αερογέφυρες και καινούργιους ασφαλτωμένους δρόμους.

Ήταν λες και τα αυτοκίνητα μόλις έβγαιναν από τη γραμμή συναρμολόγησης, έτσι λαμπερά και μεγαλοπρεπή που ήταν. Στο Περού εμείς ακόμα συνηθίζαμε στην ιδέα ενός καινούργιου αυτοκινήτου, αφού μετά τον εκτός ελέγχου υπερπληθωρισμό [es] που έζησε η χώρα, γίναμε όλοι δισεκατομμυριούχοι με αγοραστική δύναμη σχεδόν μηδενική.

Οι ταμπέλες στον δρόμο έδειχναν λες και τις έφτιαξαν την προηγούμενη κιόλας μέρα.

Ό,τι κι αν κοίταζες έβλεπες μεγάλη πρόοδο, και αυτό ήταν μονάχα ο δρόμος από το αεροδρόμιο μέχρι το σπίτι της θείας μου. Και σαν καλωσόρισμα μου σ’ αυτή την περιπέτεια, έπιασε και βροχή, κάτι που εμείς απ’ τη Λίμα δεν είμαστε καθόλου συνηθισμένοι.

Την επόμενη μέρα άρχισα να γυρίζω στην πόλη. Η αλήθεια δεν ένιωθα εντελώς ξένη. Η γεννιά μου μεγάλωσε με σαπουνόμερες απ’ τη Βενεζουέλα, γι’ αυτό και πολλά ονόματα μου ήταν γνωστά: Chacao, Chacaíto, η Virgen de Chiquingirá [en]. Το ίδιο γνωστή μου ήταν και εκείνη η τραγουδιστή προφορά του κόσμου που με ακολουθούσε παντού.

Όταν πήγα σ’ ένα μουσείο είδα έναν άντρα που κοίταζε μια λίστα με τις μάχες όπου πολέμησε ο Σιμόν Μπολίβαρ [es], ο ελευθερωτής της Βενεζουέλας, της Κολομβίας, του Ισημερινού, του Περού και της Βολιβίας. Εκεί ήταν γραμμένα τα ονόματα με τις μάχες, χωρίς όμως να λέει την τοποθεσία της κάθε μίας, πλησίασα και άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου αυτά που έμαθα στο σχολείο πριν χρόνια: Καραμπόμπο, Βενεζουέλα· Μπογιακά, Μπογκοτά· Πιτσίντσα, Ισημερινός· και Χουνίν και Αγιακούτσο, Περού [στμ: η χώρα καταγωγής της συντάκτριας].

Σ’ εκείνο το ταξίδι πήγα και σε μία παραλία, της οποίας το όνομα τώρα δεν θυμάμαι, όπου για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα τα πόδια μου στον Ατλαντικό ωκεανό. Της το χρωστάω και αυτό της Βενεζουέλας.

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ελευθερία που είχε ο κόσμος, το ότι οι άνθρωποι ζούσαν την ζωή τους χωρίς προβλήματα. Μπορούσες να μπεις σε οποιοδήποτε κτίριο χωρίς να υπάρχουν στρατιωτικοί να ελέγχουν τσάντες ή προσωπικά αντικείμενα. Δεν έπρεπε να περάσεις από ανιχνευτές μετάλλων ή άλλες ειδικές μηχανές για να μπεις σε εμπορικά κέντρα, μουσεία ή οποιοδήποτε άλλο μέρος.

Μέχρι και μπροστά από κυβερνητικά κτίρια και υπουργεία περπατούσα και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Κανένας δεν μου απαγόρευσε να περπατάω εκεί, κανένας δεν μου ζήτησε τα στοιχεία μου, ούτε εγώ ένιωσα φόβο ποτέ.

Γι’ αυτό νιώθω στεναχωρημένη με τα τελευταία νέα και τις εικόνες που έρχονται από την Βενεζουέλα.

Οι Βενεζουελάνοι υποφέρουν. Οι Βενεζουελάνοι κλαίνε. Οι Βενεζουελάνοι θρηνούν.

Οι διαδηλωτές ζητάνε ελευθερία και σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Οι νέοι πεθαίνουν στους δρόμους, ενώ η αστυνομία και οι υποστηρικτές της κυβέρνησης συγκρούονται με τους διαδηλωτές. Αδέρφια τσακώνονται μεταξύ τους.

Προτιμώ να θυμάμαι τη Βενεζουέλα που γνώρισα το 1993, με τη χαρούμενη μουσική της, χαρακτηριστική της Καραϊβικής, σε συνδυασμό με τα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έπαιζαν παντού. Ο κόσμος με χαιρετούσε με το χαμόγελο στο πρόσωπο και όταν έλεγα ότι είμαι από το Περού, με καλωσόριζαν με όμορφα λόγια και ανοιχτές τις αγκαλιές.

Βενεζουέλα, πάντα θα είσαι στην ψυχή μου.