Ενώ στην Ινδία υπάρχει γενική κατακραυγή και διαμαρτυρίες ως αντίδραση στον θάνατο μιας νέας γυναίκας η οποία έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού, η κατάσταση στην Καμπότζη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, αφού φαίνεται να υπάρχει ελάχιστη δημόσια κατακραυγή για περιπτώσεις βιασμών.

Λίγη σημασία δίνεται στις υποθέσεις βιασμών παρά την αναφορά του Συνδέσμου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Ανάπτυξη στην Καμπότζη (ADHOC), η οποία κατέγραψε [en] 467 υποθέσεις βιασμών το 2011 και 320 το 2012. Αυτά τα νούμερα μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερα, αφού δεν προχωρούν όλα τα θύματα σε καταγγελία του βιασμού.

Σύμφωνα με το Σύνδεσμο, πολλές υποθέσεις βιασμών δεν φτάνουν ποτέ στα δικαστήρια λόγω του οτι ο δράστης μπορεί να προσφέρει χρηματική αποζημίωση στο θύμα. Το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Καμπότζης (CCHR) καταλογίζει [en] αυτή την πρακτική στο γεγονός ότι στις 53 από τις 250 υποθέσεις βιασμών κάποιο μέλος της οικογένειας αναφέρεται [en] ως δράστης στις υποθέσεις που κατέγραψαν μεταξύ Μαΐου 2010 και Μαΐου 2011.

Χαρτογράφηση των περιστατικών βιασμού στην Καμπότζη. Φωτογραφία: sithi

Ακόμα χειρότερα, κάποιοι από τους αξιωματούχους της αστυνομίας κατηγορούν τα θύματα για το βιασμό. Απαντώντας σε μια πρόσφατη υπόθεση που αφορούσε σε μια 19χρονη γυναίκα με ειδικές ανάγκες, η οποία έπεσε θύμα βιασμού σε μια μπανανοφyτεία στην Kien Svay στην επαρχία Kandal, ο διοικητής της αστυνομίας στην επαρχία αυτή, Pam Sam Eth, είπε [en] σύμφωνα με αναφορές:

Ήταν ήδη 9 μ.μ. όταν βιάστηκε. Δεν θα έπρεπε να είναι έξω τόσο αργά.

Τέτοια σχόλια αντικατοπτρίζουν την στάση κάποιων δημοσίων λειτουργών, όταν έρχονται αντιμέτωποι με υποθέσεις βιασμών, και αποτρέπει τα θύματα από το να αναζητήσουν βοήθεια από τις αντίστοιχες κυβερνητικές αρχές. Δυστυχώς, αυτές οι αντιδράσεις δεν περιορίζονται σε μια μόνο επαρχία και υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις, κατά τις οποίες αξιωματούχοι φέρονται να έχουν προχωρήσει σε παρόμοια σχόλια. Για παράδειγμα, ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Υποθέσεων Γυναικών σύμφωνα με αναφορές υποστήριξε [en] μια πορεία πάνω από 100 ανθρώπων, οι οποίοι κατέβηκαν στους δρόμους για να υποστηρίξουν πως οι γυναίκες Χμερ θα πρέπει να ντύνονται πιο σεμνά:

Το να φοράνε κοντές φούστες και σέξι ρούχα προκαλεί τον βιασμό, γιατί όλοι οι άντρες, μόλις δουν γυμνή σάρκα, αμέσως έχουν την διάθεση να κάνουν σεξ.

Εικόνα από το βίντεο του equitycam για τον “Βιασμό και την νομική τιμωρία στην Καμπότζη”

Γράφοντας για την Καθημερινή της Καμπότζης (The Cambodian Daily), οι Mech Dara και Denise Hruby αναφέρουν ένα απόσπασμα από μια αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας [en] το 2010, η οποία έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τον αυξανόμενο αριθμό βιασμών στην Καμπότζη.

Σε μια κουλτούρα ατιμωρησίας και αχανούς διαφθοράς, τα θύματα σεξουαλικής βίας στην Καμπότζη συχνά δεν απολαμβάνουν την δικαιοσύνη που δικαιούνται, ενώ παράλληλα με δυσκολία πληρώνουν τα ανεπίσημα έξοδα για τις υγειονομικές υπηρεσίες και πασχίζουν να βρουν βοήθεια και υποστήριξη. Συνήθως, αστυνομικοί και δικαστικοί υπάλληλοι προωθούν παράνομες εξωδικαστικές πληρωμές από τον δράστη στο θύμα ( ή τις οικογένειές τους).

Η έλλειψη αποτελεσματικών ερευνών και δικαστικών διώξεων βλάπτουν ακόμα περισσότερο τα θύματα, που συχνά ζουν με τον φόβο ότι ο δράστης είναι ελεύθερος να τους επιτεθεί και πάλι, προκαλώντας επιπλέον ψυχολογικό πόνο και την αίσθηση της χαμένης αξιοπρέπειας τους στα θύματα. Οι αποτυχίες των αρχών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών στο δικαστικό σύστημα, δεν ελέγχονται και γίνονται επέκταση της αρχικής κακομεταχείρισης.

Ακόμη μια αναφερόμενη δήλωση που προωθεί τις διακρίσεις είναι η πρόταση [en] του Κυβερνήτη της Πνομ Πενχ το 2009 να απαγορευτεί στα κορίτσια κάτω των 16 ετών να κυκλοφορούν μόνες μετά τις 9 μ.μ. Η άποψη του είναι πως τα νεαρά κορίτσια υπάρχει περίπτωση να εμφανιστούν σε κλαμπ, σε μπαρ καραόκε ή άλλα κέντρα διασκέδασης, όπου θα έπρεπε η είσοδος να επιτρέπεται μόνο σε ενηλίκους. Συνέχισε λέγοντας πως αυτή η πρόταση θα βοηθήσει στην προώθηση της ηθικής στην κοινωνία. Παρ’ όλα αυτά, η προτεινόμενη απαγόρευση κυκλοφορίας για τα κορίτσια επικρίθηκε από αρκετά άτομα τα οποία προτιμούν οι τοπικές αρχές να επικεντρωθούν στην επιβολή του νόμου και όχι στο να κατηγορούν απλά το θύμα.

Η τάση να μεταφέρεται η ευθύνη στις γυναίκες (το CCHR δεν συνάντησε καμία περίπτωση βιασμού που να έχει ως θύμα έναν άντρα ή ως δράστη κάποια γυναίκα κατά την διάρκεια της έρευνάς του), θέτει ακόμα περισσότερες γυναίκες σε κίνδυνο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κυβερνητική διακήρυξη πως “οι γυναίκες είναι η ραχοκοκαλιά του έθνους” [en].