Εγκυμοσύνη και φυλακή: Η υγεία και τα δικαιώματα των γυναικών πίσω από τα κάγκελα

Έχουν όλες οι έγκυες γυναίκες ίσα δικαιώματα ή μήπως αυτά αποτελούν παρελθόν για όσες βρίσκονται στη φυλακή;

Πολλά ερωτήματα γεννιούνται για το αν μια γυναίκα η οποία έχει καταδικαστεί για κάποια εγκληματική ενέργεια, έχει δικαίωμα να ζήσει κανονικά μεγαλώνοντας το παιδί της:

⁃ Πώς νιώθουν αυτές οι γυναίκες με το να κυοφορούν και να γεννούν το παιδί τους πίσω από τα κάγκελα της φυλακής;
⁃ Θα έπρεπε να δίνεται σε εκείνες προτεραιότητα, τη στιγμή που υπάρχουν και εκτός φυλακής γυναίκες που στερούνται ιατρικής περίθαλψης;
⁃ Θα έπρεπε η μητρότητα να εξαιρεί τη γυναίκα από οποιεσδήποτε νόμιμες διαδικασίες, προκειμένου να διαφυλαχθούν τα δικαιώματά της εγκύου;

ΗΠΑ: Τέλος στις χειροπέδες κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Θα φανταζόσασταν ποτέ μια γυναίκα να γεννάει φορώντας χειροπέδες και τα πόδια της να είναι αλυσοδεμένα στα κάγκελα του κρεβατιού; Η Malika Saada Saar, ιδρύτρια και διευθύντρια του προγράμματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα «Ρεβέκκα» (Rebecca Project for Human Rights [en]), μας μιλάει για μια πρακτική που εξακολουθεί να εφαρμόζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και σύμφωνα με την οποία πριν και κατά τη διάρκεια του τοκετού, οι φυλακισμένες είναι αλυσοδεμένες. Μια συνηθισμένη τακτική που εφαρμόζεται σε ορισμένα σωφρονιστικά ιδρύματα, ακόμα και αν εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία τόσο της επιτόκου όσο και του παιδιού. Ακολουθεί συνέντευξη (βίντεο) [en], που δημοσιεύθηκε στο αντίστοιχο άρθρο για το RH Reality Check, μια διαδικτυακή κοινότητα για τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και δικαιώματα και το οποίο παρέχει πληροφορίες και αναλύσεις σχετικά με την αναπαραγωγική υγεία:

Τι γίνεται με το παιδί της τροφίμου μετά τη γέννησή του;

Κάθε χώρα έχει δικούς της κανονισμούς όσον αφορά τα παιδιά στη φυλακή. Στην Αργεντινή για παράδειγμα, σύμφωνα με την Ajintem, μια πύλη ενημέρωσης σχετικά με τη μετανάστευση, ψηφίστηκε την περασμένη χρονιά νόμος [es], που προβλέπει, ότι οι έγκυες γυναίκες, γυναίκες με παιδιά κάτω των 5 ετών και εκείνες με παιδιά με ειδικές ανάγκες μπορούν να εκτίσουν την ποινή φυλάκισής τους με κατ΄οίκον κράτηση. Αυτός ο νόμος δεν ωφελεί μόνο τη μητέρα, η οποία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της στη φυλακή στερείται κατάλληλης ιατρικής φροντίδας, αλλά και το παιδί, το οποίο είτε θα μεγάλωνε σε ένα μη ασφαλές περιβάλλον, στερούμενο οποιασδήποτε ελευθερίας, επαρκούς ιατρικού ελέγχου και διατροφής, είτε θα μεγάλωνε μακριά από τη μητέρα του, κάτι που θα οδηγούσε σε μια σειρά άλλων προβλημάτων. Οι δικαστές ωστόσο θα πρέπει να ακολουθήσουν το πνεύμα αυτού του νόμου και να τον εφαρμόσουν μόνο στις περιπτώσεις γυναικών που δεν έχουν εμπλακεί σε εγκλήματα βίας, προκειμένου οι υπόλοιποι πολίτες να μη θεωρούν την εγκυμοσύνη ως «κλειδί εξόδου» από τη φυλακή.

Στα Κανάρια Νησιά, σύμφωνα με το blog ‘Prisiones y Penas’, το οποίο επικεντρώνεται γύρω από ζητήματα σχετικά με σωφρονιστικά ιδρύματα, οι γυναίκες μπορούν να έχουν το παιδί τους έως ότου γίνει 3 ετών στο κελί [es] μαζί όμως με άλλες τροφίμους, ένα περιβάλλον ωστόσο που δεν είναι ό,τι καλύτερο. Γι’ αυτό και έγκυες γυναίκες ή γυναίκες με παιδιά κάτω των 3 ετών, όταν φτάσει η στιγμή να μπουν στη φυλακή, τους επισημαίνεται, ότι δεν είναι το κατάλληλο περιβάλλον για την ανατροφή του παιδιού και ότι έχουν τη δυνατότητα να το αφήσουν σε κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στο Περού και τη Ρωσία [en]. Στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν μόνο δύο σωφρονιστικά ιδρύματα που επιτρέπουν κάτι τέτοιο, ένα στη Νέα Υόρκη και ένα στη Νεμπράσκα. Αυτό αναφέρει η η διάσημη φωτογράφος Jane Evelyn Atwood [en] στην τριμερή παρουσίαση του φωτογραφικού της υλικού ‘Amnesty International, «Too Much Time» για τη Διεθνή Αμνηστία [en]’, στο οποίο μιλά για τις επισκέψεις της σε δεκάδες φυλακές σε ολόκληρο τον κόσμο προκειμένου να καταγράψει την ζωή των τροφίμων.

Γιατί το σωφρονιστικό σύστημα στις ΗΠΑ απαγορεύει στις γυναίκες να έχουν τα μωρά μαζί τους; Η Atwood εξηγεί πως αυτό γίνεται προκειμένου να αποφευχθεί μια κατάσταση ομηρίας. Το blog Prison Photography [en] αναφέρει σχετικά:

Στις περισσότερες φυλακές της Αμερικής, τα παιδιά δε γίνονται δεκτά. Ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι διακυβεύεται η ασφάλεια, αφού τα παιδιά είναι διαρκώς εκτεθειμένα και αποτελούν πάντα στόχο ομηρίας. Αυτό το επιχείρημα φαίνεται κάπως επίπλαστο, αν λάβουμε υπόψη μας τα σωφρονιστικά συστήματα σε άλλες χώρες.

Στην ιστοσελίδα της Διεθνούς Αμνηστίας η Atwood αφιερώνει ένα μέρος του ντοκιμαντέρ της στον τοκετό αλυσοδεμένων γυναικών, όπως μαρτυρείται στο Μωρό της Βανέσσας [en] και ένα άλλο στα σωφρονιστικά συστήματα και τη μητρότητα [en] παραθέτοντας φωτογραφίες των γυναικών. Παράλληλα η φωτογράφος διαβάζει ένα κείμενο όπου διηγείται τις εμπειρίες της από τις επισκέψεις της στις φυλακές και από τη φωτογράφιση των γυναικών αυτών.

Εγκυμοσύνη: Ένα μέσο διαπραγμάτευσης;
Γιατί οι απόψεις περί δικαιωμάτων των εγκύων στη φυλακή διίστανται τόσο; Ο τηλεοπτικός σταθμός «Russia Today» αναφέρεται κάθε φορά στο εν λόγω ζήτημα [en], εν μέσω συζητήσεων που αφορούν παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν υπό το ρωσικό σωφρονιστικό σύστημα:

Ορισμένοι δύσπιστοι θεωρούν ότι κάποιες γυναίκες ίσως μένουν σκόπιμα έγκυες μόνο και μόνο για να έχουν μια πιο εύκολη ζωή στη φυλακή, όπως τη δυνατότητα να διαμείνουν σε νοσοκομείο, να περνούν περισσότερο χρόνο με το παιδί τους – κάτι σαφώς καλύτερο από το να κάθονται σε ένα παγερό κελί, υποστηρίζουν.

Υπάρχουν επίσης γυναίκες που θεωρούν, ότι η εγκυμοσύνη είναι ο μοναδικός τρόπος να γλιτώσουν την καταδίκη. Για παράδειγμα, τον περασμένο Ιούνιο, μια Αγγλίδα, η οποία συνελήφθη για λαθρεμπόριο ναρκωτικών στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος και καταδικάστηκε σε θάνατο, έμεινε έγκυος στη φυλακή προκειμένου να αποφύγει την εκτέλεση, γνωρίζοντας πως η κυβέρνηση απαγορεύει την εκτέλεση εγκύου. Μάλιστα, σύμφωνα με την αγγλική εφημερίδα «Daily Express» υπήρξαν φήμες ότι [en] υποβλήθηκε σε τεχνητή γονιμοποίηση προκειμένου να επιτύχει μια πιο επιεική δικαστική απόφαση.

Με τα δικά τους λόγια: Γυναίκες μιλούν για τα παιδιά τους και τη ζωή στη φυλακή
Η Geraldin Rodríguez, μια Αργεντινή που βρίσκεται σε μια φυλακή του Εκουαδόρ για εμπόριο ναρκωτικών, διηγείται την ιστορία της στον Marcos Brugiati [es], το συγγραφέα της ηλεκτρονικής έκδοσης Plastica-Argentina [es] που αφορά την τέχνη. Μιλάει για την υποκριτική και τις παραστάσεις στη φυλακή, την εμπειρία της από τη στιγμή που έμεινε έγκυος εκεί μέχρι τη γέννηση του παιδιού της. Της επιτράπηκε να κρατήσει το παιδί κοντά της, εκείνη ωστόσο θεώρησε σωστό να το αφήσει να μεγαλώσει ελεύθερο:

“Decidí que salga para vivir, tenía miedo que sufra de grande los traumas que hoy tengo. Se lo llevó al año mi hermano quien se hice cargo con su esposa”.

Αποφάσισα ότι έπρεπε να με αφήσει για να ζήσει. Φοβόμουν ότι θα υπέφερε από τα ίδια τραύματα που βασανίζουν εμένα σήμερα. Μετά από ένα χρόνο τον πήρε μαζί του ο αδερφός μου και τον μεγαλώνει με την γυναίκα του.

Η Juvinete βρίσκεται σε μια ισπανική φυλακή [es] και ήταν έγκυος όταν μπήκε μέσα για ναρκωτικά. Διηγείται την ιστορία της στην τοπική ισπανική εφημερίδα NorteCastilla [es]. Τρία χρόνια, αφότου γεννήθηκε το παιδί της στη φυλακή, αναγκάστηκε να το αποχωριστεί και να το δώσει σε ανάδοχη οικογένεια. Η Juvinete βλέπει την κόρη της κάθε 15 μέρες ενώ κάθε δύο μήνες της δίνουν δύο εβδομάδες άδεια προκειμένου να είναι μαζί της. Η κατάσταση αυτή όμως δε φαίνεται να καλυτερεύει, αφού είναι πιθανό η Juvinete να μεταφερθεί στην πατρίδα της, τη Βραζιλία και φοβάται τις επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο στο παιδί της. Η Juvinete δίνει μια συμβουλή σε οποιαδήποτε γυναίκα σκοπεύει να μείνει έγκυος στη φυλακή:

-Intento convencerlas para que no se queden en estado dentro porque ver a un niño privado de libertad es muy duro, es irresponsable. Ellos no tienen que pagar nuestros errores.

Προσπαθώ να τις πείσω να μην μείνουν έγκυες, όσο είναι μέσα, γιατί είναι πολύ σκληρό να βλέπεις ένα παιδί να στερείται την ελευθερία του. Είναι ανεύθυνο. Δεν πρέπει εκείνα να πληρώνουν τα δικά μας λάθη.

Στο Woman and Prison [en] (Γυναίκες και φυλακή), μια ιστοσελίδα που επικεντρώνεται στη γνωστοποίηση εμπειριών που βίωσαν γυναίκες από το σωφρονιστικό σύστημα, η Kebby Warner μιλάει για τη δική της εγκυμοσύνη [en] σε μια φυλακή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για το πώς την αντιμετώπιζαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και μετά, όταν της πήραν το παιδί. Ακολουθεί απόσπασμα στο οποίο περιγράφει την κατάσταση που επικρατούσε:

Κατά τη διάρκεια του τοκετού κανείς δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στην αίθουσα. Η οικογένειά μου δεν ήξερε καν ότι με είχαν πιάσει οι πόνοι και το έμαθε μόνο αφ’ ότου βγήκα από το νοσοκομείο. Αυτές τις τρεις ημέρες κάποιες από τις φύλακες έμειναν στο δωμάτιο, ωστόσο σεβάστηκαν την εντολή των νοσοκόμων, όταν τους ζήτησαν να βγουν έξω. Έχω ακούσει ανατριχιαστικές ιστορίες με αλυσοδεμένες γυναίκες κατά τη διάρκεια της γέννας. Είμαι τόσο ευγνώμων που δεν έζησα κάτι τέτοιο. Οι περισσότερες νοσοκόμες με αντιμετώπισαν σαν άνθρωπο και όχι σαν κρατούμενη.

Στο Women and Prison [en] μπορείτε να βρείτε και άλλες μαρτυρίες γυναικών σχετικά με το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά στη φυλακή και τους διάφορους τρόπους με τους οποίους μια φυλακισμένη μητέρα επηρεάζει το παιδί της.
Λοιπόν, ποια είναι η δική σας γνώμη; Θεωρείτε σωστό τη στιγμή που σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν έγκυες γυναίκες που δεν τυγχάνουν κανενός είδους ιατρικής περίθαλψης, να γίνονται ιδιαίτερες προσπάθειες προς όφελος των γυναικών που βρίσκονται στη φυλακή; Διαφέρουν οι γυναίκες που εκτίουν μια ποινή σε σωφρονιστικό ίδρυμα από εκείνες που είναι έξω; Θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται διαφορετικά;

Η εικόνα που συνοδεύει το ποστ είναι η «17 Νοέμβρη» και προέρχεται από το daquella manera.
Το άρθρο μεταφράστηκε από την Αθηνά Κουτσιαύτη, φοιτήτρια του FTSK στο Germersheim, κατά τη διάρκεια του μαθήματος της Δρ. Φιλ. Αναστασίας Καλπακίδου στο πλαίσιο του project «Global Voices».

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.