Το project Blind Dates στη Θεσσαλονίκη συνεχίζει τις προετοιμασίες του για το πρώτα του εργαστήρια με θέμα το blogging και το διαδικτυακό ραδιόφωνο. Το έργο θα βασιστεί σε μια ομάδα ατόμων και ομάδων που θα το διεκπεραιώσουν σε συνεργασία με μέλη της κοινότητας τυφλών σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα. Επιπλέον του συντονισμού που θα παρέχουν στο έργο η Αλεξία Καλαϊτζή [στμ: μεταφράστρια του Global Voices στα Ελληνικά] και η Κορίνα Μπρανιώτη, το προσωπικό του Πανελληνίου Σύνδεσμου Τυφλών θα προσφέρει τον απαραίτητο χώρο, καθώς και βοήθεια στο συντονισμό του έργου από τους εθελοντές.

Άλλο ένα βασικό μέλος της ομάδας έργου είναι ο Στέφανος Τοκατλίδης, μαθητής της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης. Η συμμετοχή του στο έργο είναι σημαντική γιατί είναι κι ο ίδιος blogger, που χρησιμοποιεί το λογισμικό ανάγνωσης οθόνης Jaws για να δημοσιεύει απευθείας στο blog του που βασίζεται στο WordPress. Ο Στέφανος, όχι μόνο θα βοηθήσει στην διεύθυνση κάποιων workshops, αλλά θα αποτελέσει σημαντικό αρωγό και παράδειγμα για άλλους τυφλούς συμμετέχοντες στην εκμάθηση χρήσης λογισμικού για blogging και στην έκφραση των ιδεών τους.

Η Αλεξία πήρε πρόσφατα συνέντευξη από τον Στέφανο σχετικά με το πως ξεκίνησε το blogging, και γιατί πιστεύει πως η πρόσβαση στην τεχνολογία και η επικοινωνία είναι σημαντικές. Ο Στέφανος μιλάει επίσης για κάποιες από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κοινότητα των τυφλών στη Θεσσαλονίκη.

Όπως αναφέρθηκε σε παλιότερο εισαγωγικό άρθρο, το blog του Στέφανου λέγεται “Το περιπλανόμενο τουατάρα”. Το όνομα προέρχεται από την αγάπη του Στέφανου για την επιστήμη, και ιδίως τον κόσμο των ερπετών. Σε άρθρο του στο blog [el], εξηγεί πως προέκυψε το ενδιαφέρον του για τα ζώα αυτά:

Ενδιαφέρον για τα ερπετά άρχισα να έχω από πολύ παλιά, λίγο πριν αρχίσω το σχολείο. Μάθαινα διάφορα γι’αυτά από τους γονείς μου κι από άλλους, από βιβλία και ντοκιμαντέρ. Αν και οι περισσότεροι στην οικογένεια δεν τα συμπαθούσαν, ο πατέρας μου δεν τα θεωρούσε τίποτα το σιχαμερό ή κακό και από εκεί ίσως πήρα το ενδιαφέρον. […]

Στο χωριό μου, στους Πύργους Κοζάνης, άρχισα να πιάνω ερπετά κι αμφίβια ήδη από την ηλικία των 6. Το πρώτο που έπιασα ήταν ένας βάτραχος και το δεύτερο μια χελώνα ξηράς. Από τότε και για πολλά χρόνια ύστερα, έπιανα το καλοκαίρι ερπετά, τα κρατούσα για λίγες μέρες και έπειτα τ’άφηνα πάλι στο μέρος όπου τα βρήκα. […]

Όσον αφορά τα άγρια ερπετά στο χωριό μου κι αλλού, άρχισα πριν δύο χρόνια να κάνω καταμετρήσεις από κάθε είδος που έβρισκα και πιο εντατικές παρατηρήσεις. Παρατήρησα για παράδειγμα ότι τα τελευταία χρόνια, από τα πολλά χημικά φυτοφάρμακα που ρίχνουν ασυνείδητοι στο ποταμάκι της περιοχής του χωριού μου, οι βάτραχοι σχεδόν εξαφανίστηκαν.

Στο blog του έργου, η Αλεξία επίσης περιγράφει τι συνέβη όταν έφευγαν απ’ τη Σχολή, γεγονός που δείχνει την άγνοια κάποιων για το πως οι πράξεις τους μπορεί να επηρεάσουν μέλη της κοινότητας. Αυτές τις καταστάσεις ακριβώς ίσως θα ήθελαν να μοιραστούν με τους αναγνώστες τους οι νέοι bloggers.

Μετά από δύο ώρες, φύγαμε από τον Αθλητικό Σύνδεσμο. Κάποιος είχε παρκάρει το αμάξι του στη μέση του πεζοδρομίου έξω από την Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης. Ο Στέφανος χτύπησε κατά λάθος το αμάξι με το μπαστούνι του, και μου είπε:

“Βλέπεις; Καταλαβαίνεις τα προβλήματα προσβασιμότητας που σου έλεγα; Δεν έχει να κάνει μόνο με το κράτος που πρέπει να φροντίσει τους τυφλούς, αλλά και με τους πολίτες!”

Σκεπτόμενη αυτό το περιστατικό, συνειδητοποιώ ότι “δεν ξέρω αν το blog μας θα καταφέρει να πείσει το κράτος να νοιαστεί περισσότερο για την κοινότητα των τυφλών, αλλά ελπίζω να καταφέρει να αλλάξει σταδιακά τη νοοτροπία της κοινωνίας μας απέναντι σ’ αυτή την κοινότητα. Ίσως δεν αποδειχθεί εύκολο, αλλά τουλάχιστον θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να τα καταφέρουμε!”