Συνέντευξη με τον Andy Carvin

Με 40.000 αναγνώστες στο Twitter και εξειδικευμένη ειδησεογραφική ροή τοπικών πηγών, ο Andy Carvin έχει γίνει ένας απ’ τους πρώτους σταθμούς στο Twitter για ειδήσεις απ’ όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική. Στρατηγικός σχεδιαστής του NPR [στμ: αμερικανική ΜΚΟ επικοινωνίας], ο Carvin αξιοποίησε τα social media -και ιδίως το Twitter- σαν πλατφόρμα ρεπορτάζ σε πραγματικό χρόνο.

Ένας απ'τους πρώτους συνεργάτες του Global Voices, ο Carvin είναι γνώστης της δουλειάς που κάνουμε και έχει διαβλέψει την αξία της δημοσιογραφίας των πολιτών. Τον Φεβρουάριο, σε συνέντευξη με τον Ethan Zuckerman [στμ: συνιδρυτής του Global Voices], υπογράμμισε την σημασία του “να βάζεις πραγματικούς ανθρώπους επί τόπου να λένε την ιστορία τους καθώς συμμετέχουν στο γεγονός.”

Αυτή η συνέντευξη απαρτίζεται από ερωτήσεις που υπέβαλλαν μέλη της ομάδας Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής του Global Voices.

Τι εργαλεία χρησιμοποιείς για να αλιεύσεις ειδήσεις από το Twitter, και τι πιστεύεις ότι λείπει από την εργαλειοθήκη;

Προς το παρόν χρησιμοποιώ αρκετά τυπικά πράγματα -το Tweetdeck, την αναζήτηση στο Twitter κλπ. Άπαξ κι έχω μια εικόνα σχετικά με το ποιούς ψάχνω και σε τι πλαίσιο, τα εργαλεία καθεαυτά γενικά δεν έχουν σημασία, αρκεί να μου επιτρέπουν να οργανώσω την επιτήρησή μου στο Twitter. Από κει και πέρα, υπάρχουν κάποια εργαλεία που θα ήθελα να χρησιμοποιήσω, όπως κάποια που θα μου επέτρεπαν να διαχειριστώ την ολοένα αυξανόμενη ροή των @ απαντήσεων [στμ: απευθύνσεις στο Twitter], που μερικές φορές με δυσκολεύουν στο να διαχωρίσω όσους θέλουν να συζητήσουν μαζί μου από κείνους που έχουν δημοσιογραφικές πληροφορίες.

Η κάλυψη μέσω social media γίνεται ολοένα και πιο συχνή σε όλο το φάσμα των μέσων ενημέρωσης. Βλέπεις να συμβαίνει μια θεμελιώδης αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο καλύπτονται τα νέα, και κυρίως τα διεθνή;

Νομίζω ότι τα κοινωνικά μέσα ως μέρος της ειδησεογραφικής κάλυψης πραγματικά σκίζουν στη διεθνή κάλυψη, διότι ακόμα κι τα μεγαλύτερα ΜΜΕ δε μπορούν να'χουν ανθρώπους παντού ταυτόχρονα. Μετά το τσουνάμι της νοτιοανατολικής Ασίας, τα πρακτορεία δεν είχαν απαραίτητα επιτελεία πλήρους απασχόλησεις σε μέρη όπως οι Μαλδίβες και τα νησιά Andaman, συνεπώς η λήψη πληροφοριών από τους πολίτες δημοσιογράφους ήταν ζωτική για την κάλυψη του θέματος. Με την έλευση του Twitter και των ιστοσελίδων διαμοίρασης πολυμεσικού περιεχομένου, όπως το YouTube, καθίσταται δυνατό να κρυφοκοιτάς κάθε ειδησεογραφική ιστορία ανά τον κόσμο, όπου υπάρχει πρόσβαση στο διαδίκτυο. Κι αν ζητήσεις βοήθεια, θα εκπλαγείς από τον αριθμό των ανθρώπων σ’ αυτά τα μέρη που είναι διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν με το ρεπορτάζ σου.

Φωτογραφία του Andy Carvin από τον Jamie Reinsch

Σε παρακολουθήσαμε να καλύπτεις τις εξεγέρσεις σε Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Μπαχρέιν και τώρα στη Συρία. Συχνά μοιράζεσαι ωμές εικόνες και βίντεο από τα γεγονότα. Νιώθεις ποτέ υπερκερασμένος ή καταβεβλημένος από την κάλυψη τόσο ψυχοφθόρων συχνά γεγονότων;

Βέβαια, είναι πολύ ζόρικα μερικές φορές, ειδικά όταν πρόκειται για βίντεο ή θέματα σχετικά με κακοποιήσεις παιδιών. Έχω δυό πολύ μικρά παιδιά, κι όταν βλέπω παιδιά σε παρόμοιες ηλικίες παγιδευμένα σε διασταυρούμενα πυρά, με συγκλονίζει πραγματικά. Επίσης, όταν βλέπεις ανθρώπους στο Twitter να αναφέρουν ζωντανά ότι δέχονται επίθεση, μπορεί να σε ταράξει, γιατί πρέπει να δημιουργήσεις μια εικόνα στο μυαλό σου για το τι συμβαίνει, και κάποιες φορές είναι πιο ζωηρή απ’ την πραγματικότητα που την προκάλεσε. Όμως, προσπαθώ να προσέχω πότε πρέπει να απομακρυνθώ απ’ το laptop ή το iPhone μου. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να καώ και να τα παρατήσω, δεν θέλω να συμβεί σύντομα κάτι τέτοιο.

Υποθέτουμε ότι αυτό που σε ωθεί να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις είναι ένα έντονο αίσθημα ευθύνης’ από που πηγάζει αυτό; Είναι αποτέλεσμα της επαγγελματικής σου ενασχόλησης, ή συμβαίνει το αντίστροφο;

Είναι δύσκολο να το προσδιορίσω επακριβώς. Μέρος του οφείλεται στο ότι είμαι “πρεζόνι της επικαιρότητας”, και θα παρακολουθούσα τα γεγονότα στην περιοχή έτσι κι αλλιώς, λόγω της μεγάλης παγκόσμιας σημασίας τους. Όμως έχω εργαστεί πολύ στην διαδικτυακή αντιμετώπιση καταστροφών για χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της 11ης Σεπτεμβρίου, του τυφώνα Κατρίνα και του σεισμού στην Αϊτή. Συνεπώς, είμαι βέβαιος πως έχω μιά έντονη εσωτερική ανάγκη να γίνομαι μάρτυρας τέτοιων καταστάσεων.

Στην Αίγυπτο και το Μπαχρέιν ήταν σχετικά εύκολο να βρει κανείς και να αξιολογήσει χρήστες του Twitter. Ενώ, για παράδειγμα, στη Λιβύη και την Υεμένη, είναι πολύ δυσκολότερο. Πως καταφέρνεις να εντοπίσεις περιεχόμενο από τα τοπικά κοινωνικά μέσα σε λιγότερο διαδικτυακά ενεργές χώρες;

Ήταν δύσκολο. Δεν ξέρω κανέναν προσωπικά σ’ αυτές τις δύο χώρες, οπότε ξεκίνησα προσπαθώντας να βρω διασυνδέσεις με κοινότητες μεταναστών στις ΗΠΑ μέσω των δικών μου προσωπικών δικτύων. Αρκετά σύντομα, βρήκα ανθρώπους διατεθειμένους να μου μιλήσουν και να μου μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους σχετικά με το ποιοί ήταν οι επικεφαλείς διαδικτυακοί παράγοντες σε κάθε χώρα. Όσο για τον εντοπισμό πολυμεσικού περιεχομένου, είναι ευκολότερο απ’ όσο θα φαντάζονταν κανείς. Το Facebook είναι σκέτο χρυσωρυχείο για φωτογραφίες και βίντεο, όπως και το YouTube. Χρειάζεται απλά να ξέρεις που να το ψάξεις.

Όπως ανέφερες, ο εντοπισμός πηγών σε κάποιες χώρες μπορεί να αποβεί δύσκολος, και ενίοτε μπορεί να χρειαστεί να επαφιόμαστε σε δευτερεύουσες πηγές. Πιστεύεις ότι η τοποθεσία της πηγής σου επηρεάζει την αξιοπιστία της; Πόσο συχνά καλύπτεις ρεπορτάζ σχετικά με μία χώρα από χρήστες εκτός της;

Εξαρτάται. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι Λίβυοι που ακολουθώ στο Twitter δεν βρίσκονται στη Λιβύη, κυρίως γιατί η πρόσβαση στο διαδίκτυο των χρηστών στη Λιβύη έχει κοπεί. Περνάνε το χρόνο τους στο τηλέφωνο, λαμβάνοντας ανταποκρίσεις από ανθρώπους που βρίσκονται επί τόπου. Φυσικά, αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για δευτερογενή πληροφορία, οπότε πρέπει να την αντιμετωπίζω με κάπως μεγαλύτερο σκεπτικισμό, όμως έχω εκπλαγεί ευχάριστα με το πόσο ακριβείς είναι οι πληροφορίες τους σε γενικές γραμμές. Επίσης, δεν είναι ασυνήθιστο να συμμετέχουν σε κινήματα διαμαρτυρίας οι εμιγκρέδες, καθώς είναι ήδη εξόριστοι. Είναι σε θέση να μοιραστούν πολλές πληροφορίες και απόψεις, καθώς βρίσκονται τόσο μακριά από την πατρίδα.

Δεδομένου του κυκεώνα πληροφοριών που επεξεργάζεσαι ανά πάσα δεδομένη περίοδο, με ποιά κριτήρια επιλέγεις τι να αναμεταδώσεις προς εμάς τους υπόλοιπους;

Ποικίλλουν, πραγματικά. Για παράδειγμα, αν ξέρω ότι συμβαίνει κάτι σημαντικό, όπως πυρά αστυνομικών κατά διαδηλωτών, θα εστιάσω στο να προσπαθήσω να βρω πρωτογενείς μαρτυρίες ή εικόνες από το συμβάν. Σε στιγμές όπου ο κόσμος είναι οργισμένος και συναισθηματικός, αναδημοσιεύω απλά τα λεγόμενά τους [στμ: retweet χωρίς σχολιασμό] και τα πλέκω μαζί, αποτυπώνοντας τις ιστορίες τους σχεδόν όπως θα έκανε ένας προφορικός ιστορικός. Κι έπειτα, όποτε βρίσκω κάτι που είναι απλά ενδιαφέρον, το μοιράζομαι. Αλλά ίσως το πιό σημαντικό που κάνω είναι να αναδημοσιεύω πληροφορίες τις οποίες βλέπω σκεπτικά, ζητώντας από άλλους να με βοηθήσουν να τις ελέγξω. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα σωρό άνθρωποι προσφέρονται να με βοηθήσουν να ξεχωρίσω την ήρα από το στάχυ, διότι έχω τόσους πολλούς που με ακολουθούν στο Twitter που είτε κατάγονται από την περιοχή, ή είναι ειδικοί στο αντικείμενο.

Ο τρόπος που χρησιμοποιείς το Twitter είναι από τους πιό ευρηματικούς που έχουμε δει. Όταν δημοσιεύεις κι αναδημοσιεύεις, σκέφτεσαι ποτέ με όρος δημιουργίας μιάς αφήγησης μέσω της ακολουθίας δημοσιεύσεών σου;

Οπωσδήποτε. Αν προσέξετε πως κάλυψα την Τυνησία στο Twitter, την είδα σαν μιά αφηγηματική, από την αυτοκτονία του Bouazizi μέχρι την φυγή του Ben Ali από τη χώρα. Θέλω να συλλάβω τα κομβικά σημεία της πλοκής και την αυξανόμενη ένταση καθώς εξελίσσεται, και χρησιμοποίησα το Storify για να τα αρχειοθετήσω όλα. Έκτοτε, τόσες πολλές χώρες επαναστάτησαν ταυτόχρονα, που εστιάζω απλά στο να τα προλαβαίνω όσο καλύτερα μπορώ, προσπαθώντας να προσδώσω ένα ανθρώπινο πρόσωπο σ’ αυτά που συμβαίνουν σε κάθε χώρα.

Πως αντιμετωπίζεις το γλωσσικό χάσμα; Βασίζεσαι σε μεταφράσεις άλλων, ή χρησιμοποιείς μηχανική μετάφραση (ή και τα δύο);

Για κείμενο, χρησιμοποιώ μηχανική μετάφραση, που συνήθως μου δίνει μιά ιδέα του τι λέγεται. Αν πρόκειται για βίντεο ή κάτι τέτοιο, ζητώ την βοήθεια των επαφών μου στο Twitter. Συνήθως παίρνω μιά πρόχειρη μετάφραση μέσα σε 20′ από το αίτημά μου, και συχνά οι εθελοντές συνεργάζονται για να παράγουν πιό συγκεκριμένη μετάφραση και στη συνέχεια, για να υποτιτλίσουν το βίντεο. Είναι εκπληκτικό το πόσο γενναιόδωροι είναι οι άνθρωποι με το χρόνο και τη γνώση τους’ δε θα μπορούσα να κάνω ότι κάνω χωρίς τη βοήθειά τους.

Έχεις εκπλαγεί ποτέ με την ανταπόκριση που λαμβάνεις για το live-tweeting [στμ: ζωντανή κάλυψη γεγονότος στο Twitter] που κάνεις;

Με πιάνει εξαπίνης όταν μου κάνει retweet κάποιος διάσημος, όπως η πρέσβειρα Rice των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, ή ο παίκτης του NFL Chad Ochocinco. Όμως το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι οι “ακόλουθοί” μου στο Twitter θέλουν να πετύχω και νοιάζονται για την υγεία μου. Μου θυμίζουν να κοιμάμαι, να τρώω, να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου. Πραγματικά, με κρατάνε σε ισορροπία..

Και βέβαια, όλοι θέλουμε να μάθουμε: τι γνώμη έχεις για το Global Voices;

Βασικά, ήμουν ένας από τους πρώτους συνεργάτες του Global Voices, από τον Δεκέμβρη του 2004:

https://globalvoicesonline.org/author/andycarvin/

Εκείνη την εποχή ταξίδευα πολύ σ’ όλο τον κόσμο, οπότε το Global Voices ήταν εξαιρετικό μέσο για να μοιράζομαι τα άρθρα από το blog μου, τα podcast και τα βίντεο. Έκτοτε, αποτελεί για μένα τη βασική πηγή παρακολούθησης διαδικτυακών κοινοτήτων ανά τον κόσμο. Πιθανότατα, δεν θα έκανα σήμερα αυτό που κάνω αν δεν υπήρχε το Global Voices, καθώς έκανα κάποιες από τις πρώτες επαφές μου στην Τυνησία και την Αίγυπτο μέσα από την κοινότητα του.

Σ’ ευχαριστούμε, Andy Carvin.

1 σχόλιο

Συμμετέχετε στη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.